sábado, janeiro 01, 2011

O enigma de Sra [+12 anos].- XFC


A Sara, por me ter inspirado este conto, co desexo de que algún día aprenda a bater o papo ben.


1


    Antonín Chodov era unha eminencia en lingüística.
    Levara un premio pola súa terceira tese sobre a lingua dos cazadores de mamutes en Siberia, falaba trinta e catro idiomas (a maioría deles tamén por teléfono) e era considerado a maior autoridade en materia lingüística no seu país.
    Ninguén sabe máis de linguas ca el.
    Era mesmo capaz de descifrar o escrito por un médico chinés nunha receita. Impresionante.
    A súa traxectoria podería ter seguido para adiante de non ter sido por aquel pequeno incidente que lle aconteceu aínda moi novo, con vinte e cinco anos, mais xa daquela era unha eminencia no campo da lingüística.
    Aínda que fose un tipo que vivía totalmente para a lingüística, o Antonín gustaba de ter amigos pola rede, de participar nas redes sociais.
    Así foi coñecendo moita xente, xente  de toda caste, desde esquimos que querían aprender a cazar bolboretas até xente que domeaba lesmas, pasando por comedores de dicionarios.
    Había xente moi interesante e aos poucos, o Antonin ía facendo amizades por todo o planeta, mais case todas eran amizades virtuais, persoas coas que nunca tiña un encontro cara a cara, porque vivían en puntos remotos do planeta (ou polo menos iso dicían, porque había un que lle vivía xusto tres andares por baixo, mais dicía que vivía en Nova York para se dar ares de grandeza). En fin…
    A cuestión foi que, entre tanta xente, o Antonín chegou a coñecer a Sra, aínda que era unha rapariga estraña cuxo nome mudaba por días, porque podía ser tamén Sar, Sr e mesmo Srh.
    Precisamente aquel pormenor foi o que atrouxo máis o interese do Antonín, que ela tiña un nome nunha lingua que mudaba de día para día. Interesouse primeiro por iso, mais tamén cómpre dicir que cando viu a súa foto, gustou dela, porque tiña uns olliños moi expresivos. No seu perfil o nome que puña era Sarah, mais podía telo en inglés.
    Porén, ela non era falante de inglés, iso víase de lonxe.
    Antonín comezou a se sentir máis e máis atraído por aquela rapariga e ao cabo tomou valor para comezar a trocar mensaxes con ela. Probou a lle escribir en inglés. A súa primeira mensaxe foi: «Hi, this is Antonín, from Prague. Nice to meet you».



2


    A resposta non se fixo agardar. A Sarah respondeu inmediatamente, mais a resposta dela non foi o esperado, ou talvez si?
    Dicía: «Hll Qnton cne mtee yop. Sra».
    Fascinante. O Antonín leu aquela mensaxe non menos de seiscentas veces en media hora.
    Estaba escrito nun idioma que el ignoraba.
    E claro, durante a seguinte semana, o mozo parou de facer todo o que tiña entre mans e dedicouse a pescudar na lingua daquela mensaxe, tentando localizala.
    O máis parecido que atopou foi un dialecto sánscrito do século III antes de Cristo, mais aquilo non facía moito sentido.
    Ou seica si e ela era un prodixio da lingüística maior ca el e estaba a desafialo?
    Que emocionante.
    O Antonín decidiu continuar a relación con ela por mensaxes de batepapo. O seguinte foi tamén en inglés e xa contou algo máis sobre si: «Happy to get your message. I work at a university. My favourite food is spaghetti. I also like playing the oboe».
    Era moi tenro, porque o Antonín nunca contaba cousas tan íntimas de si e menos aínda na segunda mensaxe.
    A segunda resposta da Sarah foi ben rápida.
    Ela tamén foi máis extensa: «Ts grta k nosobmdy lll yoi& spaghetj 0?y fvruoiet dodo - Srha».
    Como xa podedes imaxinar, aquela resposta significou que o Antonín dedicou non só unha semana, mais dúas a estudar aquela mensaxe, que non daba comprendido, aínda que detectara algunha palabra, como espaguete.
    De facto enviou aquelas dúas mensaxes da Sarah a varios colegas expertos en linguas estrañas. As opinións deles eran diverxentes, non se puñan de acordo sobre a natureza daquela lingua.
    O colega Pavlov, de Mosca, afirmaba que aquela muller escribía nunha variante mesopotámica.
    Pola súa banda, o colega Fergssohn, de Växjo, afirmaba que se trataba dunha deformación de demíótico exipcio serodio.
    Finalmente, a colega Cascadillo, da Universidade de California, opinaba que tiña todos os trazos de se tratar dunha lingua andina emparentada con quechua había tres mil anos.
    Tanta disparidade de opinións preocupaba ao Antonín.
    O serán en que tiña todas as respostas ao lado do seu computador, ficou a ollar para a imaxe que a Sarah tiña no seu perfil da rede social.
    Atopábaa moi interesante, aínda que, por algunha estraña razón que lle fuxía, tiña pinta de bruxa.
    Sería, se callar, a súa pel entre verde e amarela, as súas roupaxes pretas, a súa verruga na barbadela, o seu gorro en forma de cono…
    Escapoulle un suspiro. Por sorte non o escoitou ninguén. Estaba só no seu cuarto da residencia de profesores onde vivía. Mellor así, mais tiña que recoñecer que se sentía un chisco só.



3

    E entón, de repente, a Sarah demostroulle que tiña máis de bruxa do que el pensara.
    Parecía que ela adiviñara que el estaba a pensar nela porque, sen previo aviso, apareceu unha mensaxe dela no batepapo.
    Incribelmente estaba escrita en inglés:
    «Hi, how are you?»
    Antonín ficou paralizado durante uns segundos.
    Notou que nel se mesturaba o interese lingüístico polo interese persoal por Sarah.
    Que situación.
    Nunca tal lle acontecera, mais era claro que algún día algo máis do que os idiomas entraría no seu corazón.
    Xa llo dicía a súa bisavoa, falante dun dialecto rusino: "Algún día, nese teu corazón unha lingua fará que te namores".
    Parecía que ese momento chegara xusto daquela.
    Aquela rapariga con aspecto de bruxa que falaba un idioma incomprensíbel e incatalogábel abrira as portas do seu corazón, até daquela insensíbel a todo o que non foren linguas.
    «Are you there?», continuou ela.
    Antonín volveu á realidade e respondeu:
    «Yes». Non sabía que máis engadir.
    «I wanted to talk to you for a while», escribiu ela.
    «:-)». Felizmente sabía pór as cariñas.
    Antonín foise animando aos poucos. Sentíase moi ben. A conversa polo batepapo transcorreu divertida, simpática, mais non a podemos pór aquí porque é parte da intimidade entre o Antonín e a Sarah.
    Cando fecharon a conversa, o Antonín caeu na súa cama todo contento.
    E estaba tan entusiasmado que nin se decatara que, ao se deixar caer con todo o seu peso, a cama non o resistira e afundira, de modo que o colchón estaba no chan.
    Mais iso a el tanto lle tiña.



4



    No día seguinte, a primeira cousa que fixo o Antonín, despois de se erguer, foi ir ao computador e máis concretamente á rede social para ver se a Sarah estaba ligada.
    Normalmente, o Antonín non facía iso, senón que recibía un correo diario dun programa que se chamaba: "Aprenda unha nova palabra cada día". A cousa é que el estaba inscrito a ese programa non nunha lingua, mais en todas as que sabía e algunha máis.
    Mesmo comezara a inventar unha lingua propia e enviábase a si mesmo palabras todos os días para despois non as esquecer.
    Con todo, varios dos seus colegas tamén se mostraron interesados no novo idioma inventado polo Antonín e pediron ser incluídos na lista de correos.
    Naquela altura estaba aínda a traballar na conxugación dos verbos, porque non quería que fose moi complicada, mais asemade non a quería demasiado simple: no seu punto xusto.
    Mais como dicía, aquel día, pola primeira vez en tantos anos, non foi consultar o seu correo para ver se recibira unha mensaxe de "Aprenda unha nova palabra cada día".
    Naquel día, non.
    Naquel día foi procurar unha mensaxe da Sarah.
    E había unha.
    O seu corazón comezou a bater descontrolado.
    Por uns instantes, o Antonín tivo medo de que lle dese un ataque. El era un científico comedido, unha persoa cos ánimos temperados, non podía permitirse aqueles ataques emocionais, mais na verdade estaba a ter un bo ataque.
    Ai, se o vise a súa bisavoa…
    Ás carreiras, o Antonín comezou a ler a mensaxe: «ilik edt kltoouy-? 60u arr s0 c8t».
    Mudaría mesmo de lingua?
    Entón un novo pensamento acudiu á súa mente. Se cadra, non se trataba dunha lingua nova, xa que non había xeito nin de descifrala nin de catalogala; podía, máis ben, tratarse dunha clave.
    El non era especialista en claves, mais un dos seus compañeiros de estudos na universidades, o Ludvik si o era. Despois de rematar a carreira entrou a traballar para os servizos secretos.
    Tíñano polo mellor no seu campo. Fora capaz de descifrar mensaxes en clave escritos por un tipo tan bébedo que nin lembraba como se chamaba.
    – Ludvik, teño un traballo para ti… –ligou o Antonín–. Na realidade é un favor que che quero pedir.
    O Ludvik non se fixo rogar.
    Media hora despois estaba no cuarto do Antonín na residencia.
    Entrara pola xanela.
    Eran manías profesionais, para ninguén saber que el estaba alí.



5




    O Ludvik, despois de tomar un cafetiño, concentrouse no exame daquelas mensaxes.
    Pola primeira vez na súa vida, o Ludvik estaba perdido, non sabía por onde o coller.
    – E tes certeza de que estas mensaxes non están escritas nalgún idioma estraño? –insistiu o maior intérprete de textos en clave da Europa Oriental.
    – Totalmente –asegurou o Antonín.
    – Hei ser sincero contigo –confesou o Ludvik–, mais non teño idea do que pon aquí. Sonche incapaz de descifrar a clave. Se cadra, hai que pescudar máis sobre esa túa coñecida…
    Cando o Ludvik se referiu á Sarah, nas fazulas do Antonín medraron dúas manchiñas vermellas que daban claramente a entender que o Antonín tiña un interese persoal por aquela rapariga.
    – Ben, fagamos unha pequena pescuda –propuxo o Antonín–. Mais primeiro dime o que sabes dela.
    Na realidade, o Antonín sabía ben poucos datos persoais dela.
    Só falaran dos filmes, dos libros, das viaxes, dos amigos de cada un. Soubo por acaso que ela era mestra, mais pouco máis.
    Se cadra daba aulas de inglés, se é que realmente non era ese o seu idioma.
    Que enleo…
    No perfil social da Sarah non había información da cidade natal nin de case nada. De feito, ela era unha persoa ben reservada que case non ofrecía informacións de si.
    Por tanto, non se podía saber sequera cal era o seu país de orixe.
    Era complicado.
    E, de repente, a Sarah volveu facer uso dos seus poderes bruxos.
    Unha súa mensaxe xurdiu no batepapo, como se soubese que estaban a pensar nela:
    Novamente estaba en inglés e novamente era todo comprensíbel:
    «Hi, Antonín. How are you doing this morning?»
    Antonín lanzouse a responder. Contoulle o que tomara para o almorzo.
    O Ludvik observaba todo por riba do ombreiro do Antonín.
    Mentres o seu amigo estaba na conversa, el propúxolle:
    – E por que non lle preguntas directamente a ela en que lingua che escribe ou se realmente usa unha clave? Coido que é o sistema máis rápido e directo.
    – Tes razón –admitiu o Antonín–. Hei facelo así.
    E a seguir escribiu:
    «Please, tell me why when you send me emails I can't understand them. What language do you write them in?»
    E entón veu a resposta máis inesperada que podía agardar:
    «Because I write my emails to you from my laptop, whose keys are so small that I can't actually manage to write properly. Maybe my fingers are too big for it… But now I'm using my PC for chatting».
    Aí estaba todo o misterio.
    Escribía os emilios desde o portátil, que tiña as teclas ben pequenas, por iso os dedos non acertaban coas teclas. En troques, daquela estaba a usar o batepapo desde o seu computador persoal.
    Misterio resolto.
    O Ludvik deu unhas palmadiñas ao Antonín nas costas e despediuse, mais antes de saír, daquela xa pola porta, aínda lle dixo ao Antonín:
    O Antonín non o escoitou.
    De feito estaba a lle preguntar se realmente aquela foto do perfil indicaba que era unha bruxa, ao cal ela lle respondeu que non, que era un disfrace de Halouín.
    Con todo, o Antonín non estaba moi convencido da resposta, mais atopaba adorábel a verruga da barbadela.
    Naquel batepapo comezou unha bonita relación entre aquelas dúas persoas.
    Como consecuencia diso, o Antonín suspendeu un tempo a creación da súa lingua artificial.
    A Sarah mercou un portátil meirande co teclado en condicións, mais iso aínda non foi suficiente, porque ela seguía a escribir ben de présa e as mensaxes seguían a ser incomprensíbeis.
    Mais era mellor así: aquel galimatías lingüístico namoraba cada día máis a Antonín.

© Texto: Xavier Frías Conde, 2011

 

Sem comentários: