Cando Helena desliga o sol [+6 anos].- XFC

Helena ten seis anos e o cabelo sempre recollido nunha trenza.

Un día, Helena comeza a facer unha cousa ben curiosa.

Ponse embaixo do sol, alza a man contra el e comeza a movela como se quitase unha lampadiña.

Helena fai así case todos os días.

Embaixo do sol, move o pulso para a dereita, como se puidese desenroscar o sol.

Élle moi divertido.

Pero, claro, non pasa nada.

Claro, como vai pasar calquera cousa facendo así?

Cada día, Helena pásase máis e máis tempo a xogar ao mesmo xogo:

A desligar o sol.

Tanto é así, que os seus compañeiros da clase lle preguntan cheos de curiosidade:

– Helena, que estás a facer?

E ela respóndelles:

– Estou a desenroscar o sol, como se fose unha lampadiña.

Pero os seus compañeiros da escola pensan que é un xogo aborrecido.

Tamén un día súa nai na casa lle pregunta por que está na terraza coa man alzada contra o sol.

– Porque estou a desenroscar o sol.

– Pero cariño, iso non pode suceder.

– Pode –teima ela.

E a nai deixa Helena tranquila a xogar coas súas cousas.

Até que un bo día, non amañece.

A xente toda está espantada. 

Figurádevos que son as oito, as nove, as dez, as once... e non dá saído o sol.

Que vai acontecer?

Todos están espantados, todos agás Helena.

Helena sabe moi ben por que o sol non está aceso.

Apagárao ela!

Ao final, descubrira como facelo.

E é moi doado, tanto como desenroscar unha lampadiña, pero cómpre ser moi xeitosiña.

A xente corre tola polas rúas.

Os policías piden calma, pero ninguén está calmo.

Os morcegos están contentos, porque todo o día é de noite.

E Helena sorrí, sorrí moito.

Dille á súa nai:

– Mamá, non pasa nada, fun eu que apaguei o sol.

Pero a nai, como ocorre coas persoas maiores, non o acredita.

Pensa que son cousas de neno.

Ademais, ela ten tanto medo como o resto da xente.

Con todo, a Helena non lle presta ver a xente a correr así, tan chea de medo.

E sobre todo, non lle presta ver como os pardais non saltan polo parque.

Nin como os vellos non saen tomar o sol... porque non o hai. 

Que fará súa avoa sen sentar no banco e falar cos seus amigos?

Por tanto, Helena decide saír á terraza.

Alza a man.

Comeza a movela para a esquerda.

Está a enroscar o sol.

E cabo duns segundos, o sol volve lucir.

Volve a luz.

A xente ponse moi leda.

Todo volve á normalidade.

Algúns sabios pensaran que fora un eclipse moi, moi estraño.

Pero non fora un eclipse.

Fora Helena.

Ao outro día, os compañeiros de escola de Helena pregúntanlle:

– Apagaches ti o sol?

– Claro.

E eles acredítano.

Pero os maiores non o acreditan.

Seica Helena deberá outro día volver apagar o sol desenroscándoo.

© Texto: Xavier Frías Conde, 2010