O David estaba para entrar no baño cun libro de seiscentas quince páxinas.
Súa nai, que o viu, non acreditaba.
– Como podes entrar no baño cun libro así? Para que vas ao baño, para ler ou para… para… bo xa me entendes –preguntou a nai algo anoxada.
– Vouche para as dúas cousas –explicou o David–. O baño é o lugar onde mellor se le –explicou o mozo.
– E estarás aí metido horas e hora, non é?
– Esaxerada…
– O teu récord está en dúas horas e media, lembras? Foi hai dous meses, cando tivemos que traer os bombeiros para botaren a porta embaixo.
Era verdade.
Dous meses atrás, o David estaba tan concentrado na leitura que esqueceu completamente o tempo que levaba alí dentro.
Por iso acudiron os bombeiros para derrubaren a porta.
Que vergoña levou o coitado cando botaron embaixo a porta co machado e el se viu alí sentado coas calzas baixadas.
Mais mesmo así non aprendera a lección.
O David esquecía a noción do tempo cada vez que entraba no baño cun libro nas mans (porque, na verdade, non entraba no baño sen un libro ou sen algo que ler).
E naquela ocasión, por riba, o libro tiña seiscentas quince páxinas.
O David sentou e comezou a facer dúas cousas asemade que non cómpre explicar.
E foron pasando os minutos.
E as horas.
O David estaba mergullado naquela historia de cabaleiros de armadura arxéntea que litigaban contra os elfos gardiáns do lume frío. Apaixonante historia, sen dúbida, que a cada pouco ía gañando en intesidade.
O David non podía abandonar a historia xusto na páxina trescento oitenta e nove.
Soaron uns golpes na porta do baño.
– David, abre xa, que estamos a piques de mudar de ano! –berroulle a irmá.
Esaxerados, mal estaban en setembro aínda.
Cando ía pola páxina catrocentos noventa, novos golpes na porta:
– David, quero entrar!!
– Un chisco de paciencia.
E incribelmente, durante o resto das páxinas, até completar as seiscentas quince, máis ninguén volveu incomodalo.
Como era posíbel?
O David estaba realmente estrañado.
Ollou para o reloxo.
A leitura daquel romance apaixonante leváralle dezoito horas, máis ou menos.
Sentiu que tiña fame.
Eran horas de saír.
E saíu.
Mais non saíu onde el esperaba…
Cando o David saiu do baño, atopouse ás escuras.
Aparentemente seguía na casa, mais non recoñecía aquel espazo.
Camiñou polo corredor, en dirección a onde sabía que estaba o salón.
Entrou.
Mais no canto de atopar a mesa, as cadeiras, o televisor, atopou unha fogueira no medio do salón con varios encarapuchados arredor, sentados no chan, a cantaren algo parecido a cántigas rituais.
A escuridade era case absoluta alí, excepto pola tenue iluminación que procedía da fogueira.
Aparentemente non había xanelas.
No chan sentaban tres persoas que cantaban baixiño.
O David foi para onde estivera a cociña.
Mais alí a escuridade si era absoluta.
Na entrada, unhas arañeiras enormes, capaces de atrapar elefantes, impedían o paso.
E do interior xurdían uns ruídos inquietantes, como se fosen as tripas dunha balea a facer a dixestión.
O rapaz estaba asustado, moi asustado.
Que tiña acontecido?
Decidiu encamiñarse para o seu cuarto.
Desfixo os seus pasos polo corredor e atopou ás toas a porta do seu cuarto.
Abriuna.
Mais o que alí atopou non lle gustou nada.
Non había rastro da súa cama, da súa mesa de estudo nin do seu computador.
En troques, había alí unha especie de bruxo que saltaba –ou bailaba– arredor doutra fogueiriña no medio do cuarto.
Levaba unha máscara de madeira inmensa, cun machado na man.
Outros dous encarapuchados estaban tamén alí sentados, comendo como verdadeiros animais.
Arredor deles aparecían caveiras humanas, con resto de carne.
Eran antropófagos!
Onde acabara o Davide?
Aterrado, sen control, berrou.
E axiña correu para o baño.
E fechouse alí.
Sentou na taza, ás escuras.
O corazón latexáballe a toda velocidade.
Porén, despois de media hora, acabou adormecendo.
O David espertou alertado polos golpes da porta do baño.
Aos poucos entrou un bombeiro cun machado na man.
Por sorte, daquela non estaba coas calzas polo chan, aínda que estaba sentado na taza do váter.
O David lanzouse nos brazos do bombeiro.
– Sálveme!
O bombeiro non dixo nada, mais recolleuno nos brazos e sacouno do baño.
Fóra estaba a nai do David con cara de can; díxolle:
– Tres días aí dentro, neno, tres días!
Aínda nos brazos do bombeiro, o David dixo:
– Mamá, non o vas acreditar, fixen unha viaxe no tempo! Coido que estiven no futuro! E non sabes o que nos espera! A hecatombe!
O bombeiro pousou o Davide no chan.
– Anda, vai comer algo á cociña –díxolle a nai ao fillo.
O David foi para aló sen gurgutar. Tiña fame.
Cando o bombeiro ficou ás soas coa nai, díxolle:
– Todo en orde, señora.
– Obrigadiños –dixo a nai sorrindo.
– Espero que non precisen máis da nosa axuda –comentou o bombeiro da que recollía o machado.
– Pode ter certeza de que non –respondeu a nai sorrindo mentres vía ao fondo do corredor o seu home a esconder as caveiras de plástico cobertas de guluseimas xunto coas carapuchas e a máscara de madeira do Antroido–. Estou segura que o meu fillo non volverá ficar no baño máis do tempo necesario.
Súa nai, que o viu, non acreditaba.
– Como podes entrar no baño cun libro así? Para que vas ao baño, para ler ou para… para… bo xa me entendes –preguntou a nai algo anoxada.
– Vouche para as dúas cousas –explicou o David–. O baño é o lugar onde mellor se le –explicou o mozo.
– E estarás aí metido horas e hora, non é?
– Esaxerada…
– O teu récord está en dúas horas e media, lembras? Foi hai dous meses, cando tivemos que traer os bombeiros para botaren a porta embaixo.
Era verdade.
Dous meses atrás, o David estaba tan concentrado na leitura que esqueceu completamente o tempo que levaba alí dentro.
Por iso acudiron os bombeiros para derrubaren a porta.
Que vergoña levou o coitado cando botaron embaixo a porta co machado e el se viu alí sentado coas calzas baixadas.
Mais mesmo así non aprendera a lección.
O David esquecía a noción do tempo cada vez que entraba no baño cun libro nas mans (porque, na verdade, non entraba no baño sen un libro ou sen algo que ler).
E naquela ocasión, por riba, o libro tiña seiscentas quince páxinas.
O David sentou e comezou a facer dúas cousas asemade que non cómpre explicar.
E foron pasando os minutos.
E as horas.
O David estaba mergullado naquela historia de cabaleiros de armadura arxéntea que litigaban contra os elfos gardiáns do lume frío. Apaixonante historia, sen dúbida, que a cada pouco ía gañando en intesidade.
O David non podía abandonar a historia xusto na páxina trescento oitenta e nove.
Soaron uns golpes na porta do baño.
– David, abre xa, que estamos a piques de mudar de ano! –berroulle a irmá.
Esaxerados, mal estaban en setembro aínda.
Cando ía pola páxina catrocentos noventa, novos golpes na porta:
– David, quero entrar!!
– Un chisco de paciencia.
E incribelmente, durante o resto das páxinas, até completar as seiscentas quince, máis ninguén volveu incomodalo.
Como era posíbel?
O David estaba realmente estrañado.
Ollou para o reloxo.
A leitura daquel romance apaixonante leváralle dezoito horas, máis ou menos.
Sentiu que tiña fame.
Eran horas de saír.
E saíu.
Mais non saíu onde el esperaba…
Cando o David saiu do baño, atopouse ás escuras.
Aparentemente seguía na casa, mais non recoñecía aquel espazo.
Camiñou polo corredor, en dirección a onde sabía que estaba o salón.
Entrou.
Mais no canto de atopar a mesa, as cadeiras, o televisor, atopou unha fogueira no medio do salón con varios encarapuchados arredor, sentados no chan, a cantaren algo parecido a cántigas rituais.
A escuridade era case absoluta alí, excepto pola tenue iluminación que procedía da fogueira.
Aparentemente non había xanelas.
No chan sentaban tres persoas que cantaban baixiño.
O David foi para onde estivera a cociña.
Mais alí a escuridade si era absoluta.
Na entrada, unhas arañeiras enormes, capaces de atrapar elefantes, impedían o paso.
E do interior xurdían uns ruídos inquietantes, como se fosen as tripas dunha balea a facer a dixestión.
O rapaz estaba asustado, moi asustado.
Que tiña acontecido?
Decidiu encamiñarse para o seu cuarto.
Desfixo os seus pasos polo corredor e atopou ás toas a porta do seu cuarto.
Abriuna.
Mais o que alí atopou non lle gustou nada.
Non había rastro da súa cama, da súa mesa de estudo nin do seu computador.
En troques, había alí unha especie de bruxo que saltaba –ou bailaba– arredor doutra fogueiriña no medio do cuarto.
Levaba unha máscara de madeira inmensa, cun machado na man.
Outros dous encarapuchados estaban tamén alí sentados, comendo como verdadeiros animais.
Arredor deles aparecían caveiras humanas, con resto de carne.
Eran antropófagos!
Onde acabara o Davide?
Aterrado, sen control, berrou.
E axiña correu para o baño.
E fechouse alí.
Sentou na taza, ás escuras.
O corazón latexáballe a toda velocidade.
Porén, despois de media hora, acabou adormecendo.
O David espertou alertado polos golpes da porta do baño.
Aos poucos entrou un bombeiro cun machado na man.
Por sorte, daquela non estaba coas calzas polo chan, aínda que estaba sentado na taza do váter.
O David lanzouse nos brazos do bombeiro.
– Sálveme!
O bombeiro non dixo nada, mais recolleuno nos brazos e sacouno do baño.
Fóra estaba a nai do David con cara de can; díxolle:
– Tres días aí dentro, neno, tres días!
Aínda nos brazos do bombeiro, o David dixo:
– Mamá, non o vas acreditar, fixen unha viaxe no tempo! Coido que estiven no futuro! E non sabes o que nos espera! A hecatombe!
O bombeiro pousou o Davide no chan.
– Anda, vai comer algo á cociña –díxolle a nai ao fillo.
O David foi para aló sen gurgutar. Tiña fame.
Cando o bombeiro ficou ás soas coa nai, díxolle:
– Todo en orde, señora.
– Obrigadiños –dixo a nai sorrindo.
– Espero que non precisen máis da nosa axuda –comentou o bombeiro da que recollía o machado.
– Pode ter certeza de que non –respondeu a nai sorrindo mentres vía ao fondo do corredor o seu home a esconder as caveiras de plástico cobertas de guluseimas xunto coas carapuchas e a máscara de madeira do Antroido–. Estou segura que o meu fillo non volverá ficar no baño máis do tempo necesario.
© Texto: Xavier Frías Conde, 2010
Sem comentários:
Enviar um comentário