quarta-feira, abril 08, 2015

XIMENO, O «ESTRAÑOUCO»

Na escola, o Ximeno non tiña moitos amigos. De facto, non tiña ningún. Por iso, gostaba de se afastar para un recanto e ficar alí só, a ollar para todo, sen dicir unha soa palabra. Sempre que había momentos de pausa, el se afastaba e vía os compañeiros correren, falaren ou lidar, mais non participaba das súas actividades, nunca. 

E os compañeiros, como era de esperar, referíanse a el apenas como o estrañouco, facendo unha mestura de palabras, porque daban por feito que, se era estraño, tamén era louco. Mais ninguén falaba con el, deixábano estar alí, só, nun recanto, acompañado polos seus pensamentos... e os seus libros. 

O Ximeno sempre tiña algún libro nas mans. Levábaos sempre consigo, na súa mochila. Había libros de toda casta, grandes, pequenos, engurrados, lisos, a cores, en preto e branco, novos, vellos e... até comestíbeis, si, porque algún dos libros debía ser comestíbel, visto as trabadas que tiña polas esquinas, mais talvez fose obra dos ratos, quen sabe. 



&   &   & 



Desde os seus primeiros tempos na escola, o Ximeno fora considerado estraño, xa cando mal tiña seis anos. Porén, os compañeiros comezaron a o consideraren ademais un louco, cando con dez anos a profesora lle preguntou: 

— E logo, Ximeno, o que é que queres facer cando adulto? E el, sen dubidar, dixo: 

— Quero tocar unha nube. 

Aquelas palabras non fixeron máis do que causar gargalladas entre os colegas da turma, porque ninguén, naquela idade, podía entender o que o Ximeno quería. Por iso, algún dos colegas berrou: 

— O Ximeno está louco! 

— Non só é estraño, e tamén louco —engadiu mais alguén. 

E de aí, pasaron ao estrañouco con que era coñecido entre os seus compañeiros da escola. 

O Ximeno, polo seu lado, parecía aceptar aquela situación resignadamente. Estaba acostumado a non ter relación con ninguén e pasaba o tempo só, na casa e na escola. 

Até aquel día... 


&   &   & 


Naquel día aconteceu algo inesperado. Naquel día comezou a chover como nunca chovera por alí. Aquela era unha terra máis ben seca, polo que tanta chuvia non ía senón causar serios problemas. Ben logo, a auga asolagaba todo, as rúas eran ríos. Só o Ximeno apareceu na escola, que estaba aberta por algún motivo inexplicábel, visto que a xente quedara na casa, ou até marchara fóra. 

Mais non foi el o único que acudiu á escola nese día. Tamén apareceu por alí a Susana. Chegou toda ensopada, porque con aquel triste parachuvias que levaba. Por iso, cando viu que na escola só estaba o Ximeno —ademais do celador, que abrira a escola e estaba alí todos os días, aínda que caese un raio—, quedou abraiada, mais os seus pais eran xente seria que crían que un só pode faltar á escola cando se está doente ou cando a escola ten esboroado; outramente, non hai xustificación para non frecuentar as aulas. 

— Ola —saudou ela. 

— Ola —respondeu el. 

— Está a caer un dioivo, non si? 

— Está. 

Aquelas eran as primeiras palabras que a rapariga dirixía ao rapaz en seis anos que estaban xuntos na escola. Despois, ficaron xuntos a contemplar como a auga caía e caía sen pausa, en pingas miúdas, facendo con que o chan deixase de ser visíbel. 


&   &   & 


— E como sairemos de aquí? —preguntou a Susana cando chegou á hora da saída—. Os meus pais non poden apañar o carro e vir por min. 

Ao Ximeno iso non importaba moito, porque a el nunca viñan a recollelo de carro, el sempre voltaba a pé para a casa. 

A escola estaba fóra da vila, nun cotarelo onde, ademais, había un pequeno aeródromo na traseira. O máis probábel é que a estrada que levaba até a escola ficara cortada por causa das chuvias. 

— Eu non quero morrer de fame! — exclamou a Susana, cuxos ollos se encheron de bágoas. 

O Ximeno non sabía como consolala. Os libros que lía ás veces falaban diso, mais el non tiña moitas habilidades sociais, máis ben non tiña ningunha. 

Polo outra lado, non había nin rastro do celador. Aquel si era un tipo ben estraño, que acudía ao seu posto de traballo nunha vella moto con sidecar, mais cando os rapaces quixeron decatarse, a moto, que no xeral deixaba estacionada na traseira da escola, xa non estaba. Dependían de si mesmos. 

— Dásme unha aperta? —pediu de repente a Susana. 

Unha aperta? E como se fai iso? Raios, por que non lera algo sobre apertas nos seus libros, preguntábase o Ximeno. Mais antes que el tivese vagar para responder, ela abrazouno e a el, espontaneamente, veulle a idea de rodeala cos seus brazos, como ela facía con el. Era unha sensación fantástica, nunca fora abrazado nin abrazara ninguén. Na súa casa só abrazaban o gato, porque aos pais non lles parecía importante aprender ao fillo o que era un abrazo, mais agora estaba a sentir cousas extraordinarias, inimaxinábeis. 

Aínda pasaron a noite deitados nos sofás da sala dos profesores. Quen ía dicirlles nada naquelas circunstancias? Ambos deles mal conseguiron durmir, tiñan medo. A chuvia non cesara durante a noite. Cando amañeceu, ambos os rapaces se debruzaron ás xanelas máis altas da escola e comprobaron con horror que da vila só se vían os tellados. A auga continuaba a ascender e sería cuestión de horas que chegase ás portas da escola. 

— Temos que fuxir de aquí —dixo o Ximeno. 

— E como? 

— Nunha das avionetas do aeródromo que hai na traseira. 

— Eu non sei pilotar. E tu? 

De certo, o Ximeno tiña terror mesmo ás motos, mais a situación xa era grave demais. 

— Tampouco, mais ou saímos de aquí polos ares, ou talvez acabemos abafados. Iso era certo. 

— Nun dos meus libros —dixo o Ximeno—, explica como se manexan os biplanos. 

— Os que? 

— Os biplanos, que son eses avións vellos con asas por riba e por baixo, os que usaban na Primeira Guerra Mundial, con hélice. 

Á Susana todo iso soaba a chinés. 

— E hai deses aí atrás? —preguntou ela. 

— Hai. E aquí está o meu libro sobre biplanos. 


&   &   & 


Media hora despois, ensopados como nunca, os dous rapaces entraban no vello hangar do aeródromo. 

— Tu pilotarás e eu irei atrás, lendo o manual sobre como pilotar este aparello — dixo o Ximeno así que estiveron cabo da avioneta. 

— Queres que eu pilote? 

— Quero. Sei que o farás ben. Temos que traballar en equipa. 

A Susana quedou sorprendida. Sabía moi ben que, coa maioría dos seus colegas masculinos da escola, caso coincidise con algún deles aquela situación, quererían eles mesmos pilotar, que lle dirían algo así como “as raparigas, mellor de copilotos”. Mais co Ximeno era diferente. El era diferente. 

— Está ben —aceptou ela. 

Seguindo as pautas que indicaba aquel manual de avións biplanos, non foi difícil arrancar o motor. Non era un modelo con oitenta anos, era un modelo moderno que imitaba os antigos, por iso bastou con tirar dunha panca e o avión comezou a ruxir. Aínda ben que levaba combustíbel... 

Dez minutos máis tarde, coa Susana a pilotar a o Ximeno a dar instrucións na traseira, o avión erguía o voo facendo ruxir o motor. 


&   &   & 


A avioneta descolou. A Susana demostrou que levaba no sangue o espírito aventureiro da súa avoa Matilda, que fora capaz de pilotar un avión moitos anos atrás, polos ares de África, facendo de carteira. Todos na familia estaban fartos daquela estoria que a avoa repetía cada vez que había encontro familiar, mais que era certa. E agora a súa neta estaba a repetir a fazaña. Ai, se a súa avoa a vise daquela! 

E foi así como ascendendo conseguiron alcanzar a zona que estaba por riba das nubes. 

O sol lucía espléndido. 

— Susana, quero facer unha cousa.

— O que?

— Quero recoller un anaco de nube agora.

— Tu estás louco?

— Estou, ou non é iso o que dicides todos na escola, que sou o estrañouco?

A Susana non sabía o que dicir, mais entrementres, o Ximeno puxera un arnés que estaba aos seus pés e amarrárao cunhas cordas. Despois quitou un frasquiño da mochila. Aquel frasquiño levábao sempre consigo, sempre, porque estaba pronto a usalo cando chegase o momento de realizar o seu soño: meter un farrapo de nube dentro.

A Susana berráballe que voltase ao seu sitio, mais el facía orellas moucas. Avanzaba pola asa esquerda en catro patas, como un bebé. A Susana tentou non mexes a avioneta, mantela firme e coas asas horizontais afeito, para o Ximeno non se precipitar.

Cando o rapaz chegou ao cabo da asa, viu que aínda non alcanzaba as nubes de abaixo.

— Fíome de ti! —berrou á Susana e deixouse caer, só suxeito coas cordas.

E así si, así rañou as nubes. Pasou o frasco por cima coa man dereita e coa esquerda axiña puxo a tapa ao frasco. Despois, meteuno por baixo do arnés. E sen máis, gatuñou polas cordas, voltou á asa e regresou, de novo como un bebé en catro patas, até o seu posto na avioneta.

E así que estivo sentado, as nubes comezaron a abrir. O dioivo rematara.

O sol xa voltaba a bicar a terra.

O Ximeno, desde atrás, abrazou a Susana e murmuroulle ao ouvido:

— Obrigado.

E entón si, entón xa a Susana deixou que o biplano virase e descendese para a terra.


© Texto: Xavier Frías Conde
© Ilustración: Elisabete Ferreira

4 comentários:

Elis disse...

Grandiosas Saudações.
Para variar foi uma experiência bem divertida ver alguém a escrever uma estória para uma ilustração da minha autoria.
Obrigada Xavier Frias Conde pela viagem ao contrário.
Gostei bastante da estória...

Elis disse...


Grandiosas saudações.
Para vaiar foi uma experiência bem divertida ver alguém a escrever uma estória para uma ilustração da minha autoria.
Obrigada Xavier Frias Conde pela viagem ao contrário.
Gostei bastante da estória :) ;)

Xafrico disse...

Foi uma experiência muito bonita.

Xafrico disse...

Foi uma experiência muito bonita.