A CAZA DOS PRINSAPOS

 

     O rumor correu como a pólvora. Dos dezasete príncipes azuis que ían acudir ao pedido da man da princesa real Carola, entre oito e dez non eran auténticos príncipes azuis, eran o prinsapos.

     Que que son prinsapos? Ben, os especialistas en familias reais de todo o vello continente europeo definen como prinsapo aos “príncipes sapos”. Todos os coñecedores das estorias antigas sabedes que se denominaba así aos sapos encantados con aparencia de príncipes azuis. Non se sabe moi ben cal era a orixe daquel fenómeno, se príncipes convertidos para sapos, ou sapos convertidos para príncipes, aínda que tamén se podía tratar de príncipes convertidos para sapos e a seguir reconvertidos para príncipes. Fose como for, o único claro era que a natureza destas criaturas chamadas prinsapos era principalmente de sapos, mais con aparencia principesca.

     Entre os especialistas corría tamén outra denominación, a de sapazuis, que é a unión das palabras sapo e (príncipe) azul, de modo que un sapo azul viría sendo, probabelmente, algo parecido a un prinsapo, mais as diferenzas exactas non estaban escritas en ningures, porque a principioloxía non é unha ciencia exacta, como as matemáticas ou a física.

     Mais volvendo para o que nos interesa, naquel ano a princesa real Carola facía dezaoito anos, o cal significaba que os príncipes azuis de todo o continente, reais e sapeiros, ían presentarse no palacio do seu pai, o rei Aldo VIII O Ben-peiteado para pediren a man da princesa.

     Porén, como diciamos, o rumor de que unha boa parte dos pretendentes eran prinsapos e que os métodos para seren descubertos eran moi precarios aínda naquel tempo, porque non se facían, por exemplos, testes de ADN, supuña un grave problema.

     O rei Aldo VIII O Ben-Peiteado, grande amante das tradicións, mais tamén da filla, non ía permitir que un prinsapo acabase chegando ao seu trono. E tampouco non ía aceptar que a súa benquerida filla acabase entre as ventosas dunha desas horríbeis criaturas e toda chea de babas de sapo. E quen sabe, que acabase mesmo nunha pucharca, alimentándose de moscas, mosquitos e libélulas.

     Foi por iso que nunha reunión secreta, secretísima, na cripta máis profunda do palacio real, os conselleiros do rei aconsellaron ao monarca protexer a súa filla e pór unha sosias no seu lugar.

     – O que é unha sosia? –foi o primeiro que preguntou o rei, quen era un chisquiño ignorante aínda que estivese sempre ben peiteado.

     – É alguén moi parecido con outra persoa, que pode substituíla.

     O rei gustou da palabra sosia. Talvez até se podería usar para nomear algunha praza na capital: Praza do Sosia.

     Con todo, a cousa era seria, tiñan que pasar á acción.

     – E onde encontramos unha sosia da miña filla, a princesa Carola?

     – Xa a encontramos, Maxestade.

     E entón puxeron na presenza do rei unha rapariga vestida de princesa, con coroa de diademas.

     – Por que está aquí miña filla? –preguntou o monarca.

    – Non é vosa filla –explicou o conselleiro Filiberto, o máis intelixente dos conselleiros reais, polo cal era considerado o conselleiro principal–. É unha sosia, non é a vosa filla, Maxestade.

    – Que curriña –dixo o monarca, e entroulle unha vontade inexplicábel de abrazala e darlle un par de consellos de pai.

 

&         &         &

 

A sosia da princesa Carola chamábase Omaira. Era unha labrega calquera, que fora escolleita pola súa semellanza coa princesa Carola. Os asesores do palacio decidiron que ela, ben vestida, maquillada, era cuspidiña á princesa Carola.

Entrementres, esconderon a princesa Carola nun castelo ao pé da praia, lonxe do alcance dos prinsapos, onde tomaba o sol tranquilamente, deitada na area, coa brisa salgada a lle acariñar a pel... Ben, deixemos iso, que até a min dá envexa só de contalo, mais aínda a devolveron ao palacio de incógnito cabo dunha semana.

A Omaira foi colocada nos apousentos da princesa. Sempre había por alí algunha servente que lle dicía:

– Iso non se toca.

– Iso non se colle.

– Iso non se di.

– Iso non se fai.

A coitada da Omaira estaba enfastiada. Prometéranlle un fardeliño de moedas de ouro por se facer pasar pola princesa Carola, mais ninguén lle dixera que ía vivir como unha princesa durante unha semana. Non, iso de certo non llo dixeran. As serventes que a acompañaban día e noite vixiábana máis que se fosen un exército de gardas de corpo.

E así chegou a festa do aniversario. A Omaira estaba resplandecente, belísima con aquele vestido cor de rosa que flutuaba por baixo. Sentiuse realmente unha princesa. Daquela si, daquela era unha princesa. Porén, era por acaso ela unha princesa por levar aquel vestido de princesa?

Non tivo mesmo vagar para se responder as súas propias preguntas. Foi colocada nun trono, á dereita de seu pai, e axiña comezaron a desfilar perante ela príncipes e príncipes. Cada un deles era presentado á princesa, quen ollaba para eles até con medo. Todos eran fermosos, magros, con pera, porque estaba na moda entre os príncipes do continente.

Cando pasaron todos, a princesa houbo retirarse aos seus apousentos. A coitada dela non entendía como funcionaba aquilo. Se ela imaxinase. A cousa era que o rei, se reunía con todos os príncipes, que lle ofrecían bens e fazañas pola man da princesa.

E así decorreron cinco horas, durante as cales a Omaira aborreceu como nunca imaxinara, porque non lle permitían nada, nin sequera ollar pola xanela. Tiña que ficar parada nunha cadeira, para non engurrar o vestido.

De repente, entrou unha serventa diferente na alcoba e ordenou:

– Pon este vestido xa!

Tratábase dun vestido azul mariño con bordos brancos. Era espectacular. Outras dúas serventes comezaron a lle pór o novo vestido. Cando estivo pronta, abriron a porta dos apousentos e volveu para o salón do trono. Unha trompeta anunciou a súa chegada.

E alí xa non había tantos príncipes como no inicio. Só ficaban cinco, os cinco que o monarca escollera, cuxa fachenda, patrimonio e nobreza mellor lle pareceu, mais sen saberen cales deles eran prinsapos.

Todos cinco fixeron unha reverencia cando ela entrou mentres dicían asemade:

– Alteza...

 

&         &         &

 

 

A Omaira nin sabía que existían os prinsapos. Por iso, era imposíbel que tivese imaxinado que, daqueles cinco príncipes, catro deles eran prinsapos e só un era un príncipe azul.

A falsa princesa recibira un cursiño acelerado de boas maneiras na mesa. Explicáranlle como usar os talleres. Explicáronlle que non debía falar mentres mastigaba. Explicáronlle que debía sorrir sempre que algún dos príncipes se dirixise a el, mais ela pensaba que lle quedaría cara de boba con tanto sorriso falso.

Durante varios días, a falsa princesa interaxiu cos príncipes, mentres a verdadeira princesa seguía todo por tras dunha cortina ou disfrazada de criada, para ela mesma xa decidir con cal daqueles cinco ía ficar, mais nin ela nin ninguén na corte era quen de adiviñar cales eran prinsapos; se cadra, érano todos.

Até que de repente, a Omaira sentiu que lle bisbaban na orella:

– Princesa, xa non fai falla escolleres un príncipe ––anunciou o conselleiro principal, que ía traer de volta a princesa Carola.

Cunha desculpa perante os príncipes, fixeron saír a Omaira da sala e aos poucos minutos entrou a princesa real, vestida exactamente igual que a súa dupla.

O conselleiro principal anunciou á princesa:

– Maxestade, xa podedes escoller o príncipe que queirades.

Entrementres, a Omaira soubo dos prinsapos. Comprendeu que a princesa Carola podería ficar nunha situación complicada se casaba cun prinsapo. Quen sabe, se cadra até a levaría a morar nunha pucharca, onde probabelmente tería a súa corte real.

Aquela mesma noite, antes de volver para o seu lar, a Omaira escapuliuse para o cuarto da Carola e díxolle:

– Princesa, déixame substituírte aínda un día e descubrirei cal daqueles príncipes son prinsapos. Así non casarás con ningún deles.

A Carola abrazou a Omaira. Nunca antes alguén lle mostrara empatía. Ía facer algo por ela porque quería, non porque recibía unha orde.

– Mais por que fas isto? ––preguntou a princesa á súa sosia.

– Porque me parece algo moi inxusto... E podo aínda preguntarche algo?

– Claro.

– Ti na verdade queres casar?

A princesa gardou silencio durante uns segundos e a seguir murmurou:

– Non. É meu pai quen quere que eu case. Non me preguntou cales son os meus desexos.

– Entendo. Vou axudarche. Hoxe á noite, na cea, vou ocupar o teu lugar.

– E como o farás? O conselleiro principal non cho permitirá.

– Mais só se saben que eu son eu, e non que eu son ti.

A princesa sorriu.

– Téñoche toda a fiúza –dixo a princesa e novamente abrazou a Omaira.

 

 

&         &         &

 

 

No gran salón do trono, todas as lámpadas estaban prendidas. O castelo estaba de gala con aquel evento en que, finalmente, a princesa Carola podería escoller entre os cinco candidatos. Seu pai, o rei, sentíase xeneroso, por iso, permitiu que súa filla escollese o seu marido entre aqueles cinco candidatos. El era un monarca xeneroso; outros reis, no seu lugar, escollerían eles propios o marido da súa filla, mais el era moi liberal.

Os cinco príncipes sentaban ansiosos, sen quitaren a vista da princesa, que naquela noite se vía aínda máis fermosa do habitual.

– Despois da cea –anunciou o rei–, haberá unha danza. A miña filla danzará con cada un de vós e a seguir decidirá con quen casa. Un brinde pola miña princesa!

Todos os presentes alzaron os copos de viño e brindaron pola princesa Carola. A seguir, entraron os camareiros con grandes bandexas e pratos de metal cubertos.

Cada príncipe recibiu un deses pratos cubertos e axiña comezaron a se relamber. Saía un cheiriño delicioso. Axiña, os príncipes retiraron a cuberta do pratos.

Mais non había alí un prato de carne zumarenta, non. Así que os pratos ficaron destapados, ducias de moscas ergueron o voo. A reacción de catro dos príncipes foi lanzarse a cazalas coa lingua, saltando por toda a sala, sen control, até por riba das mesas, só guiados polo seu instinto.

O resto da corte ficou espantada. Ninguén esperaba aquilo. Os peritos do palacio crían que escolleran correctamente os cinco príncipes, pensaban que entre eles non había prinsapos, mais era claro que erraran.

O rei reaxiu rapidamente:

– Gardas, agora levade esas bestas fóra de aquí.

Os gardas entraron e sacaron aqueles prinsapos á forza, mais aínda a camiño da saída tentaban cazar algunhas moscas que pousaran nas paredes en lanzándolles a lingua.

Cando a cousa xa calmara, o rei achegouse ao único príncipe real e díxolle:

– Coido que xa non fai falla que a miña filla escolla con que príncipe casará.

Ambos deles largaron unha boa risada, que o resto dos presentes imitou, aínda que non lle visen a graza, mais se o rei ría, todos rían.

Porén, a princesa non ría. E cando a cousa calmou, dixo en voz alta, para ser ouvida por todos:

– Coido que agora xa son horas de mudar as regras.

Todos ollaron para ela. Ninguén entendía nada do que ela quería dicir.

– Até agora todos falastes de que a princesa tiña de escoller entre cinco príncipes, mais agora permitídeme que sexa o príncipe quen escolla a princesa.

Todos ficaron de boca aberta. Nese momento, entrou a princesa... a real, Carola. E colocouse ao carón da falsa princesa. Ambas vestían igual. Eran indistinguíbeis.

– Unha de nós é a princesa real e a outra é a súa dupla. Escolle.

O príncipe ollaba para ambos. Era incapaz de as distinguir. Nin el nin ningún dos presentes. De feito, nin o rei sabía cal das dúas era a súa propia filla.

Ao cabo, o príncipe dixo:

– É unha vergoña que me fagades isto. Eu son un príncipe serio e non me podedes tratar así, rei Aldo.

Co desgusto, o rei ficou despeiteado. Perdeu a compostura. Non sabía nin que dicir.

O príncipe saíu da sala e até deu unha portada, coma un cativo anoxado e mal educado.

Ambas as rapazas, a princesa real e a princesa falsa, abrazáronse, riron e saíron xuntas da sala collidas da man, mentres Omaira comentaba á súa nova amiga, a princesa Carola:

– Non sabes? Eu tamén son princesa.

– E logo?

– É que Omaira significa ‘princesa’.

Os seus risos aínda resoaron moito tempo polos corredores do castelo.

© Frantz Ferentz, 2024