O VELEIRO MEDRAMINGUANTE

 

Á xente sempre lle fan presentes polo Nadal. Poden ser moitas cousas: unha caixa de chocolates, un suéter, un brinquedo... en fin, poden ser moitas cousas, mais o que non é frecuente é que se trate dun obxecto máxico.

Si, exactamente diso, dun obxecto máxico. Imos por partes.

Caleido ía facer dezaseis anos en breve, por iso pedira como agasallo para o Nadal un barco a vea para sucar os mares, para saír cos amigos a navegar polas costas do seu país no Hemisferio Sur, onde as praias eran de area fina e o mar tiña unha cor turquesa brillante.

E alí estaba, pendurado da parede, o seu agasallo nun peúgo, como marca a tradición.

Así que o viu, o Caleido ficou decepcionado, porque dentro do peúgo do Nadal só había unha caixiña envurullada en papel de agasallo que tiña todo o aspecto de ser un puzle xigante. Daquela, non parecía que os seus pais lle desen ouvidos ás suxestións del de que quería un barco real para no verán navegar cos amigos.

— Aquí tes o teu agasallo, filliño —dixo a nai entregándolle o paquete.

El desenvurullou o vulto e viu unha caixa. Non se trataba dun paquete dun puzle ou até dunha maqueta de, por exemplo, a torre Eiffel. Non, nada diso. A caixa non tiña nada escrito, era unha simple caixa de cartón.

Tiña unha tapiña que abría turrando dela para riba. No interior da caixa había un barco, si. Era ben bonito, de madeira, con temón e unha vela branca. Tiña capacidade polo menos para seis persoas a bordo, mais terían que ser persoas do tamaño dun polegar.

— É brincadeira? —preguntou o Caleido.

— Fillo —explicou o pai—, nós non temos diñeiro para che mercarmos un veleiro de verdade...

— Mais eu quería navegar cos meus amigos...

— De todos os xeitos, le o que di aquí neste folleto que vén co barquiño.

O Caleido nin reparara que no fondo da caixa había, efectivamente, un papeliño pregado. Colleuno e despregouno. Era unha especie de manual de instrucións do veleiro.

As instrucións eran moi escuetas. Mal dicían:

«Veleiro medra-mingua. Este veleiro de brinquedo vira un veleiro real así que pousa na auga. Para regresar ao seu estado de brinquedo, é preciso que o veleiro pouse na terra sen ter contacto coa auga. Despois, colóquese novamente na súa caixa até o momento de botalo novamente a navegar.»

— Mais vós estades de chanza? —preguntou o Caleido aos seus pais.

Mais non, non era ningunha chanza.

✂ ✂ ✂

Os pais de Caleido sabían perfectamente o que seu fillo quería, mais como xa lle dixera a nai, non tiñan cartos para lle mercar un barco real. Mal pagaban a hipoteca todos os meses como para investir millares de euros nun veleiro, mais o fillo estaba obsesionado por ter un barco para presumir diante dos amigos.

Por iso, os pais procuraron na internet unha balsa inflable ou algo así, porque era todo canto se podían permitir. Guglearon e guglearon até daren con aquilo. 

No inicio até parecía brincadeira, mais cando clicaron na ligazón que dicía barco medrante-minguante viron algo que os sorprendeu. Tratábase do que finalmente mercaron: un barco de brinquedo que, ao contacto coa auga, medraba até se tornar un barco real.

Era imposible acreditar aquilo. Chamaron. Unha voz que soaba a humano con acento de cabra respondeu. Os pais comentaron as dúbidas, mais a señora con voz de cabra díxolles que podían vir ao porto para veren cos seus propios ollos como aquel barco era tal como estaba anunciado.

Os pais andaban desesperados. Foron comprobar se o barco tiña as propiedades que anunciaban no anuncio. Xa estaba a agardar por eles un tipo vestido con capa e carapucha, con ares ben misteriosos, como un mago.

— Señora e señor Cuscuz, vexan o barco —dixo o tipo.

— Onde está? —preguntou a nai.

— Aquí.

E sacou o barquiño da manga, que era moi grande e aventouno á auga.

BLOP, soou.

E axiña o barco medrou, medrou, medrou até se tornar un barco normal. Todo en cuestión de segundos.

— Están a ver? —preguntou o tipo misterioso.

Mais os pais estaban sen fala. A seguir, o tipo ergueu o veleiro grazas a uns guindastes e colocou o barco na superficie seca do peirao. Inmediatamente o barco minguou, minguou, minguou e recuperou o seu tamaño de brinquedo.

O home tomouno na palma da man e os pais do Caleido dixeron a par:

— Mercámolo!

✂ ✂ ✂

E foi así como o Caleido tivo aquel presente tan estraño. Tanto que, no inicio, nin cría que fose real, mais os pais lle xuraron e perxuraron que aquel barco medrante-minguante era real.

O Caleido acreditou as palabras dos pais e foi para o porto. Ía un día espléndido, cun sol e unha temperatura moi agradable que convidaba a navegar e até tomar baño cabo da costa.

O rapaz lanzou o barquiño do peirao tentando que non perdese o equilibrio e caese de cabeza para abaixo. Tivo que se deitar no chan para, estricando o brazo para abaixo no máximo posible, permitir que a súa man non ficase a máis duns poucos metros do chan.

XOF.

O barco pousou ben. O Caleido largou un suspiro de alivio e comezou a pensar:

“Espero que se cumpra...”

Mais a súa mente nin chegou a formular o pensamento cando soou algo así como:

VROOOOMMMM!

Xa o veleiro acadou o tamaño dun barco real. Era ben fermoso, cunha vela branca inmaculada e madeira da mellor calidade. 

O Caleido deu un pulo e ficou no interior. As táboas do chan cranxían. Que marabilla! O rapaz non podía acreditar que finalmente posuía un veleiro de seu. Daquela notou que o barco ía ser arrastrado pola corrente.

— A áncora!

Efectivamente, tiña que largar a áncora para o veleiro ficar quieto, porque non estaba amarrado. Todos os coñecementos da náutica que posuía o Caleido eran teóricos, aprendidos en cursos descargados da internet. Mais mesmo así sabía moitas cousas de barcos.

Cando xa estivo todo baixo control, fixo o que quería facer desde había anos: convidar todos os seus amigos da escola para o acompañaren a unha excursión do veleiro. Para iso, usou grupo de colegas da escola da aplicación de mensaxaría, que incluía un par de profes, mais eles de certo non irían pasear no veleiro. A mensaxe chegou a todos en cuestión de segundos e, como era sábado, a maioría dos colegas da aula do Caleido acudiron ao porto.

Cabo de media hora, estaban todos a bordo. E cada quen trouxera comida e bebida, como lles fora indicado na mensaxe.

Todo prometía que sería unha xornada de inesquecible para todos eles.

E foino.

✂ ✂ ✂

Efectivamente, foi unha xornada en que todos os rapaces e rapazas desfrutaron como nunca na vida. O Caleido nin sequera sabía canta xente estaba a bordo, porque houbo unha festa con música, comida e bebida que durou todo o día.

Até que o sol comezou a caer. Daquela o Caleido dixo algo sorprendente aos seus colegas.

— E agora, é preciso saberdes que este veleiro é máxico, por tanto el tórnase un brinquedo cando está fóra da auga, en seco.

Aquelas palabras soaron como un chiste. Todos riron ás gargalladas.

— Non é brincadeira, é verdade! —insistiu o rapaz cando xa a nave estaba no peirao.

Mais todos continuaban a rir. Porén, o Caleido non permitiu que o veleiro tocase o peirao para todos os colegas marcharen, mantívose a un metro.

— Preciso da vosa axuda! Fagamos unha chuvia de ideas. Se me indique como sacar o barco da auga, gaña unha travesía dunha semana no veleiro.

Aquela proposta soaba moi ben. Por que non probar? 

— Meus pais practican ioga e acreditan na forza mental. Disque se nos colocamos en círculo e nos concentramos, podemos conseguir que o barco flutúe —explicou Alina, unha colega do Caleido.

— Probemos, probemos —propuxo o Caleido todo entusiasta.

Con pouca gana, sentaron todos no chan, tomados da man, mentres Alina dirixía os colegas.

— Respirade profundo, sentide o voso folgo, crede que xuntos podemos facer levitar este barco... —dirixía cos ollos pechados a Alina.

Experimentaron e experimentaron con todas as súas forzas, de tanto esforzo a algún até lle escapou un peido que, ao se espander polo ar, sacou da concentració o resto dos colegas do Caleido.

— Que fedor!

— Cocho, fai iso na túa casa!

— Porco!

Todos se queixaban, mais ninguén sabía quen era responsable pola flatulencia.

— Temos que probar outra cousa —dixo entón o Caleido.

— Mais eu quero xa ir para a casa! —protestou alguén.

— De aquí non marchamos até o barco ficar do tamaño dun brinquedo.

Houbo máis protestas, mais o Caleido mantívose firme.

— Eu teño unha idea —comentou a Mariola.

— E cal é? —preguntou o Caleido.

— Verás, a cousa é tomar moito impulso e navegar para a praia a toda a velocidade. Se tomas moito impulso, o barco sairá da auga e ficará na area.

Mais o nerdo da aula, o Máculo, replicou:

— Coa velocidade do vento, a dirección da corrente da auga, o peso deste veleiro, dígoche que non será posible. O veleiro ficará encalado na area, unha parte en seco e outra parte en mollado. 

Os colegas do Caleido sabían que o Máculo tiña razón. Tiña un cerebro prodixioso para facer cálculos físicos. Se el o dicía, sería verdade.

Mais aquela confesión do Máculo trouxo o enfastio do resto dos colegas da aula, que decidiron saltar pola borda, un após outro, e volveren á praia a nado, porque non ficaba moi lonxe.

E foi así como o Caleido ficou só no seu veleiro, a piques de chorar, por se ver tan soíño. De repente, unha man pousou no seu ombro e unha voz de rapaza díxolle:

— Eu fico aquí para che axudar, non sufras.

O Caleido virouse. Ela estaba alí, a Loia, a rapaza máis impopular de toda a aula.

✂ ✂ ✂

Loia era o contrario de popular na aula do Caleido e compañía. Ela era gordecha e por iso non quería tela preto. Era sempre o mesmo discurso. 

Durante a excursión, ela tamén acudiu ao veleiro, mais pasou sen ser notada, de modo que ficou sentada na proa, como se quixese ficar invisible.

— Que fas ti aquí? —preguntou o Caleido nunha mestura de anoxo e alivio. Anoxo, porque non gustaba da rapaza, igual que o resto dos colegas; alivio, porque non estaba só, xa que todos fuxiran e o deixan só co seu problema.

— Axudarche —respondeu ela.

— E como?

— Coa cabeza.

— Seica queres dar cabezadas no barco a ver se mingua así?

— Non digas paravadas —retrucou ela a rir, e o seu riso soou contaxioso, pois o Caleido nunca sentira aquela rapaza rir—. Digo que só é cuestión de se usar a cabeza, de se usar o cerebro.

— E que suxires?

— Verás —comezou ela a explicar—, neste noso oceano as marés son moi marcadas. A diferenza entre a preamar e a baixamar é de moitos metros. Daquela, chega con deixares agora o veleiro cen metros máis aló, contra o paseo marítimo e esperar. Así que o mar se retirar coa baixamar, o barco ficará sobre a area.

— Mais vou levar unha coima se me atrapan co veleiro na area.

— Se, como dis, o barco se torna un brinquedo cando está pousado no chan, non terán nin vagar de ver o barco.

O Caleido pensou que n0n tiña nada para perder. Colocou a vela para o vento guiar a nave contra a costa, largou a áncora e agardou. 

Cabo de tres horas e media, a maré retirara de máis para todo o casco do veleiro estar na area, sen contacto coa auga. E xusto daquela, comezou a ranxer. Era sinal de que ía minguar. O Caleido saltou para a area e uns segundos despois, o veleiro viraba un brinquedo.

— Hurra! —berrou o rapaz todo contente. 

Recolleu o barco, meteuno na súa caixa e apresouse para a súa casa. Os pais xa estarían preocupados e, por riba, o seu estómago protestaba de fame.

E xusto antes de pechar os ollos, recibiu unha chamada no seu telemóbil.

— Aló?

— Caleido, axúdame.

— Loia? Onde estás?

— No teu barco! Cando minguou, eu aínda estaba a bordo e nin tiven vagar de saltar, como fixeches ti!

O Caleido deuse conta daquela que despois de recoller o veleiro, nin se ocupou da coitada rapaza. Si tiña que facer algo por ela. Mais xa sería no día seguinte, á noite era mellor descansar, mais como tiña o seu corazonciño, foi á cociña por unha bolacha, esfaragullouna e colocouna no chan do veleiro para a Loia matar a fame até o día seguinte.

© Frantz Ferentz, 2024