domingo, outubro 17, 2010

O quita-mágoas [+12 anos].- XFC

     A Carmiña non reaxía a nada.
    Choraba polos recantos, sempre tiña que ir cargada con panos de papel que enchoupaba ben logo.
    Os pais estaban a gastar unha chea de diñeiro en panos de papel e en psiquiatras e psicólogos.
    E para que?
    Para nada.
    Ninguén lle descubría a aquela rapariga de quince anos tanta vontade de chorar, tanta melancolía que lle causara unha palidez constante.
    Por riba, gustaba de vestir de preto, como se seguise un loito rigoroso, co cal o seu aspecto era aínda máis impresionante.
    Mesmo a avoa terciou naquela historia.
    Ela recomendaba enviar a rapariga a facer o servizo militar.
    Mais a coitada xa rulaba mal da cabeza. Por moito que lle explicaron que o servizo militar, cando era obrigatorio, era só para homes e que agora, que era voluntario, era para mulleres, non o entendía.
    A outra avoa apenas comentou:
    - Oi, non será por que ao final lle puxestes Angustias á meniña como segundo nome?
    - Que non, avoa, que só se chama Carme, non Carme das Angustias...
    - De todas as maneiras, soaba ben iso de Carme das Angustias.
    Que mágoa de rapariga.
    Belísima mais tan melancólica...
    Tería sido unha musa dos románticos, inspiración de belos poemas de vidas esgazadas e de fabricantes de cadaleitos...
    Que pena ver así unha moza tan nova.
    A todos crebaba o corazón a súa imaxe, que parecía mesmo non tocar o chan ao camiñar, case que aboiaba...
    Podería ter ficado así para sempre, mesmo terse convertido en icona de aparición de muller morta tráxicamente nunha curva e que se aparecía aos camioneiros nas noites sen lúa.


 * * *


    Mais nada nesta vida é o que parece.
    Nesta vida todo ten dúas caras, como as moedas, ou mesmo tres, como… bo, como non sei que, como algo, que de seguro que hai algún obxecto con tres caras.
    A outra cara desa moeda era o Martiño.
    Un tipo a quen parecía que lle pesaba o corpo, inimigo da ducha (obxector de hixiene, dicía el, aducindo que usar tanta auga para quitar un pouco de cotra era atentar contra o planeta), coa guedella toda despeiteada, probabelmente unha floresta con habitantes, cuxa única paixón nesta vida era programar e ocuparse das redes sociais.
    Tiña conta en todas elas e mesmo nalgunhas que inventara el onde só estaba el con varios perfís.
    En principio, era complicado que coincidisen.
    Ben, de facto non o era tanto.
    O Martiño era amigo do Lolo.
    Que quen é o Lolo?
    O Lolo é o irmán pequeno da Carme.
    O Lolo e o Martiño eran bos amigos, inseparábeis, mais o Lolo si mantiña unha certa distancia, porque a teima de non se duchar do Martiño causaba rexeitamentos olfactivos.
    O Martiño, que normalmente non quitaba os ollos do computador, viu pasar unha sombra ao seu lado na casa do Lolo.
    Instintivamente -e insisto no de instintivamente- ergueu os ollos.
    E viuna.
    Era a Carmiña, a atravesar o salón liviá, sen causar o menor ruído cos pasos.
    - E a esa que lle pasa?
    O Lolo, entre bufidos, palabróns, arrotos, trabadas da sande, limpar os mocos e demais actividades sonoras que realizaba cando estaba normalmente diante do computador, explicoulle que a súa irmá era un becho raro que se pasaba a vida a suspirar, a camiñar como unha zombi inofensiva pola casa, sen saber de nada nin de ninguén.
    O Martiño, que tiña o seu corazonciño, embora fose embaixo de tanta capa de cotra, decidiu que el debía ser un cabaleiro e facer algo por aquela dama.
    Tocáralle a súa fibra sensíbel.
    Ergueuse e foi até o cuarto da Carmiña.
    Ela, sentada, peiteaba os seus longuísimos cabelos en silencio perante o espello.
    Suspiraba.
    Hui, como suspiraba.
    O Martiño entrou no cuarto e pechou a porta tras de si.


* * *


    Media hora máis tarde, a porta volvía abrirse.
    Mais no canto de saíren improperios, berros, insultos, saían risos, moitos risos.
    A Carmiña saíu do cuarto.
    Non tiña xa para nada aquela súa expresión dos últimos meses de angustia andante.
    Ao invés, sorría, falaba, tiña ganas de vivir.
    O Lolo, por moi concentrado que estivese no computador, non puido menos que notar aquela mudanza extraordinaria.
    Descubriu ademais que o Martiño saía do cuarto da irmá.
    Horror...
    - Martiño, dime o que pasou...
    - Nada, mano, nada, acouga. Eu fun quen de sandar a túa irmá.
    O Lolo vía aquela mudanza milagrosa.
    - O que fixeches, logo?
    - Aplicarlle á túa irmá unha técnica moi sinxela que hai que facer cos perfís de utente nas contas das redes sociais.
    O Lolo pasmaba.
    - O único que fixen -seguiu a explicar o Martiño- foi axudarlle a limpar o seu ASP, que equivale ás contas de amigos no FaceBook, por exemplo.
    - O que é ese ASP -quixo saber o Lolo.
    - O Almacén de Sentimentos polas Persoas. E a túa irmá limpouno. Descargou todas as emocións que a blocaban e agora é unha persoa nova… e até a próxima
    Despois sentou ao lado do seu amigo e continuou a trastear co computador, como se non tivese ocorrido nada.
    O Lolo abraiaba, mais non ía confesar a ninguén que un tratamento programático servía como terapía psicolóxica.
    Non señor, ía ficar moi caladiño.
© Xavier Frias Conde
All rights reserved worldwide


1 comentário:

ACangueiro disse...

Ye tan fácil quedar sin malinas!

Tan solicos andan ls jobes i ls menos jobes; tanta solidon.

Carmiña Angustias sin angustias quedou; berenos se l sorriso un angustias bolberá.

Guapa la cuonta.

Antonio Cangueiro