CANDO CHÍAN AS GAIVOTAS [+8 anos]

As gaivotas do barrio de Fontecadelas tiñan fama de ser as gaivotas máis ruidosas de todo o continente europeo. Non había xeito de facelas calar. Cando se puñan de acordo para chiar todas asemade, os veciños desesperaban e, se eran horas de durmir, ninguén durmía... bo, ninguén, non, don Cloio si, porque era xordo de todo e xa podían disparar un canón ao lado da súa orella que pensaba que era un mosquito. Os veciños fixeron xuntas e xuntas para tratar o tema, mais ninguén non sabía como se podía facer calar as gaivotas. Tampouco se podían incomodar, porque había unha lei que impedía facerlle calquera mal, por iso, a proposta de pórlles un anaco de esparadrapo ao redor do beco a todas elas non puido ser levada a cabo, embora contase co apoio de todos os veciños.

Por iso, puxeron un anuncio no xornal que dicía: «Comunidade de veciños do barrio de Fontecadelas procura experto que remate co caos dos cantos das gaivotas sen incomodalas». Só houbo unha resposta a aquel anuncio e chegou da man dunha moza moi magriña cos cabelos acaracoladas chamada Lucía Dapena, e un pouco de pena si que daba vela. Ela dixo aos veciños nunha xunta que acabaría co seu problema por só cincocentos euros unha bolsa de farrapos de millo de cores.

Os veciños aceptaron. Ninguén, porén, sabía como ela ía facer. Pensaron que, talvez, tería algún método secreto ou que, se cadra, se podía comunicar telepaticamente coas gaivotas para convencelas de calaren. Mais non foi nada diso. Apareceu vestida de directora de orquestra, con batuta incluída. Chantouse no medio do porto, que era onde estaban a maioría das gaivotas e comezou a mexer a batura coma unha louca, a toda velocidade. As gaivotas non a perdían de vista, de maneira que o resto de gaivotas do barrio se concentraron no porto até formaren un semicírculo. Comezaron todas a chiar, co cal os veciños pensaron que chegaba a fin do mundo, mais, aos poucos, os chíos foron tornándose harmónicos, rítmicos, agrupados, con tonalidades suaves. E a rapariga dirixía aquel coro de gaivotas, facendo entrar a unhas e calar a outras, distinguindo entre tenores e sopranos... 

Ao final, acudiron os veciños para aplaudir e as gaivotas baixaron a cabeza desde o alto dos predios para agradeceren os aplausos. Fora un concerto espectacular. Tanto foi así, que pouco tempo despois a televisión foi transmitir o concerto de gaivotas e, aos poucos, comezaron a chegar os turistas para gozar daquel espectáculo de chíos de gaivota en concerto.

E aquilo tería rematado ben, se non fose porque, despois de conseguir harmonizar os cantos das gaivotas, Lucía Dapena decidiu mudar de ares e marchar lonxe de alí para dedicarse a aprenderlles aos pingüíns a xogar voleibol. E o problema agora non é que as gaivotas chíen caóticas coma antes, senón que, cando tentan dar un concerto, desfinan horrorosamente, o cal é aínda peor.

© Frantz Ferentz, 2012