Aconteceu en Vilacarla [+12 anos].- XFC

 

    Vilacarla era unha viliña bastante pobre; ás veces, no inverno, as súas rúas cubríanse de xeo e no verán non se podía camiñar por riba do asfalto porque se puña coma a lava dos volcáns.
    A xente de Vilacarla sabía ben poucas cousas e mesmo a televisión víase moi mal. As súas imaxes chegaban con media hora de demora. Daquela, cada vez que un forasteiro chegaba á viliña, facíanlle unha chea de preguntas para saberen o que estaba a suceder no resto do mundo.
    Un día, nos comezos de setembro, un auto de cor limón chegou a Vilacarla. En cada recanto da rúa facía soar a súa buguina. Toda a xente de Vilacarla, os vilacarlinos, saían á rúa para ver qué era aquel rebumbio infernal que espantaba as pitas e facía chorar as vacas.
    O auto de cor limón andou ata a escola que era coma un fraga de árbores. Cando deu chegado, do auto descendeu un paisano todo vestido de coiro preto cuns lentes de sol, que se puxo a bailar seguindo a música que saía do seu propio auto.
    Varios rapaces achegáronse ata el a modiño. O home contemplounos desde detrás dos seus lentes mouros, mentres lles cantaba:
    –  Que sucede, cativos,
        son o profe novo,
        cantade comigo
        con música de ovo
    O paisano cantáralles con ritmo de rap.
    A noticia voou coma a pólvora. Cabo de media hora, a escola estaba chea de alumnos que querían escoitar aquel mestre chegado de non se sabía onde.
    O mestre novo estaba feliz con aquel público. Quitou os lentes de sol e seguiu a falar con ritmo de rap:
    –  Saúde, amiguiños,
        estou neste pobo,
        seivos ben as cousas,
        porque son moi probo.
        Como xa comigo
        non vos han a ensinar,
        vinde a esta vosa casa,
        a xornada imos comezar.
    Organizouse un bo alboroto.
    E foi tal, que os outros cinco mestres da escola perderon os seus alumnos.
    Un dos cativos, querendo imitar o mestre novo, preguntoulle tamén a ritmo de rap:
    –  Diga “vosté”
        xenio cun enxeño
        o seu nome cale é
        para pórmolo no medio.
    Ao mestre isto gustoulle e dixo:
–   Podédesme chamar
    Calisto o máis listo.
    Todos os cativos atolaron. Estaban felices de teren aquel novo mestre, que lles facía cousas novas.
    Mais non todo era así de bonito. Co paso do tempo, os estudantes de Vilacarla comezaron a esquecer o pouco que sabían, que era realmente pouco, e deixaron de aprender cousas como cál é a capital de Turquía, cantos quilos caben nunha tonelada ou para que serve a propiedade conmutativa da suma.
    Os cativos saían das aulas bailando, mais era un xeito novo de facelo. Un rapaz sentiu que lle saía a perna e outro sentiu un “crac” moi curioso na espiñela porque as vértebras lle bailaban soas.

* * *

    Un mes despois da chegada do novo mestre, toda a xente da vila comprendera que os rapaces aprendían menos cousas cada día.
    Mais eles sempre se movían con ritmo e pintaban grafitis nas paredes de toda a cidade.
    Calisto era o centro de todo. Organizaba concursos nas súas aulas e os alumnos inventaban canetas que mudaban a cor da tinta cada dúas letras, goma de mascar que cantaban mentres aínda estaba doce, e cousas así.
    Ademais, o mestre semellaba un xornal con pernas. Contaba para toda a vila todas as novidades que pensaba realizar:
    – Quero organizar unha carreira de vermes de seda... –dixo un día.
    – Mañá daremos un paseo polo tellado da igrexa ­–dixo outro.
    – Tiven a idea de nos vestir de punkis cun pico de galo de plástico, ha, ha, ha... –engadiu unha semana despois.
    Toda a xente en Vilacarla sabía o que pensaba facer Calisto cunha semana de antelación, porque ademais repetíao dúas ou tres veces. Daquela, os estudantes empezaron a pensar que o seu mestre era coma un xornal en movemento vestido de coiro.
    Mais Calisto quería que os outros cinco mestres da escola ficasen do seu lado. Para conseguir convencelos, pensou en falar con cada un deles.
    A idea que Calisto tiña sobre os seus compañeiros era que eles eran demasiado serios, mais esta era nada máis a súa opinión; o feito era que eles non se parecían a el e basta.
    Primeiro, falou con Xoán, que daquela estaba no seu gabinete a preparar uns mapas.
    – Ola, Xoán. Como van as túas aulas cos teus alumnos?
    – Moi ben, e ti? Parece que están moi contentos contigo.
    Sabino tiña gana de lle responder: “claro, vós sodes aborrecidos e eu, en troque, divírtoos”. Mais non dixo o que pensaba. Non obstante dixo:
    – É certo...
    E despois atacou coa súa táctica favorita:
    – Estás casado?
    – Estou...
    – Tes fillos?
    – Non
    – Traballa a túa dona?
    – Ás veces...
    – E onde?
    – Nunha fábrica de muíños de papel...
    – Ah, muíños de papel ­–exclamou Calisto, que non vira un en toda a súa vida, mais que quería demostrar que el sabía de todo­–. Os muíños de papel deben manter unha orientación cara ao norte, non sabes? É para aproveitar os ventos húmidos e mais as influencias do horóscopo...
    Calisto seguiu a contar zarapalladas sobre os muíños de papel durante máis de media hora. Xoán quixo calalo, mais deixouno falar porque era moi ben educado e houbo escoitalo pacientemente ata a fin.
    – E iso ­–deu dito­–, non o esquezas e dillo á túa dona, porque é unha técnica que eu aprendín en Transilvania.
    O mestre non quitou os lentes de sol, pero estirou a chaqueta de coiro e mirouse as botas procurando un chisco de po. Ao final camiñou cara ao seu auto de cor limón, sobre o cal un paxaro maleducado, desde o ar, fixera as súas necesidades.

* * *

    Calisto acudía puntual á escola todos os días. Antes de os seus alumnos saudáreno, el xa empezara as aulas, mais non facía máis a ritmo de rap.
    – Bo día. Abride os vosos libros na páxina trinta e nove, porque seguimos a falar da presencia dos romanos na nosa terra, no século primeiro antes de Cristo...
    Ás veces quería semellar simpático e dicía cousas como que a Santa Catarina os seus amigos lle chamaban Santa Caratina, mais os coitados rapaces vilacarlinos non se daban conta de nada.
    Daquela, pouco e pouco, os cativos comezaron a cansar do seu mestre vestido con roupa de coiro, mais el non se decataba, porque tiña unha idea de si moi peculiar, como alguén extraordinario que sabía todo sobre todo.
    Entrementres, seguiu co seu plano de se achegar aos seus compañeiros, que o ollaban pondo unha cara estraña, mais ao mestre importáballe un allo.
    Un día viu na sala dos profesores unha súa compañeira chamada Paula. Ela ollaba uns cantos prospectos turísticos de Londres. Calisto viu aí unha ocasión excelente para comezar a súa parola:
    – Vas de ferias?
    – Si, axiña vou...
    – Vas a Londres?
­    – Vou...
    – E con quen?
    – Cun meu amigo...
    – O teu mozo?
    – Eeeh... Éche un amigo...
    – Mais como de amigo?
    – Pero a ti que che importa?
    Calisto pasou á segunda parte do seu plano:
    – Eu –dixo– teño estado catro veces en Londres. Coñezo Picadilly, o Palacio de Buckingham, a Torre e mais o Madison Square Garden...
    – O Madison está en Nova Iorque, non en Londres ­–corrixiuno Paula.
    – É verdade, foi unha falla pequena, porque tamén teño estado en Nova Iorque. O que quería dicir é que coñezo o Merry Christmas Garden ­–dixo inventando o primeiro nome que lle veu á cabeza­. E despois seguiu coa súa parola–. Eu pódoche indicar ónde podes ler xornais en papiamento, onde podes comer cos pés e onde podes comprar algodón con sabor a amorodo para lavares as orellas...
    Así, Calisto contou unha manchea de baballadas, ata que quixo impresionar a súa compañeira dicíndolle unha frase en inglés, algo que aprendera nunha guía de conversa. Ela respondeulle:
    – Oh, wonderful! At least you can get along in English, so we may have a talk from time to time...
    Calisto non comprendeu nada. Ficou coa boca aberta e só puido dicir:
    – Yes, yes, yes...
    Paula díxolle:
    – Leváronme a Londres cando tiña dous anos e fiquei alí ata os dezaoito.
    Calisto calou atordado, mais o seu silencio durou ben pouco, porque logo seguiu:
    – Pero que me dis de Vigo, coas súas tabernas e...
    Seguiu a falar durante outra media hora, mudando de tema a cada pouco. Paula tiña xaqueca e non o aturaba máis, así que marchou para á rúa silandeiramente.
    Calisto seguiu a súa conversa outros vinte minutos antes de se decatar que estaba só, mais non lle importou moito porque a súa voz lle soaba bela e harmoniosa...

* * *

    As cousas mudaran moito na escola de Vilacarla. Calisto era a persoa máis pesada da vila, aínda que ás veces aínda falase a ritmo de rap ao seus estudantes:
    –  E agora pequenallos
        me habedes escoitar,
        acendo o casete
        e todos a brincar!
    Mais era inútil, porque os alumnos xa non rían. E ademais, o mestre falaba e falaba...
    – A música do Renacemento significa unha mudanza enorme respecto da música da época anterior, cunha grande influencia da Escolástica...
    Era horrible.
    Era desesperante.
    E ademais Calisto xa non pretendía ser simpático e amable cos seus compañeiros. Por que? Porque eles non o comprendían. Xente xenial coma el atopábase moi pouca.
    Mais el non podía seguir daquela maneira.
    Todo comezou un venres á primeira hora da mañá. Aquel día facía xusto dous meses que Calisto chegara á escola de Vilacarla. Ía festexalo cunha clase aborrecidísima sobre o suxeito e o predicado. Os alumnos non podían manter abertos os ollos, as pálpebras caían soas...
    Tareixa, unha alumna, reparara nun botón da manga da camisa de Calisto (porque xa estaba tan aborrecida a pobre dela...). Da que o mestre falaba da grande importancia dos artigos como acompañantes do nome, ela pensou que se cadra aquel botón era como os das máquinas das películas norteamericanas. Estaba segura de que se o premía, acontecería algo especial.
    Silandeiramente, Tareixa foi ata onde estaba o mestre que seguía a falar. Ela tocou o botón, virándoo para a esquerda e entón ocorreu todo...
    Xuuuf!
    O mestre brincou e dos seus ollos comezou a saír unha luz branca. Despois, os brazos, as pernas e a cabeza ficaron engulidas na chaqueta e mesmo os pantalóns. A chaqueta de coiro converteuse nunha caixa negra e logo tomou a forma dun libro antigo moi grande. Sobre a cobertura, apareceu escrito

CÓNTOCHE O QUE QUEIRAS

    Todos os alumnos correron cara ao libro que quedara enriba da mesa. Algún ousou abrilo. A luz saíu para arriba. Había centos de historias, movéndose, falando, mellor ca no cinema. Aquelas eran historias nunca contadas, esperando polos cativos para as escribiren ou as contaren.
    E todos escoitaron, con atención, as historias do libro máxico.
    Despois, a campaíña que marcaba a fin das aulas soou.
    Do libro parou de saír luz e pechou só.
    Os estudantes volveron a cadanseu sitio. Todo o proceso polo cal Calisto se convertera en libro tense desfeito e Calisto volveu a aparecer sentado enriba da mesa, como se de socato acordase.
    Cando o mestre se viu así, preguntou:
    – O que fago eu aquí?
    Mais os alumnos non contestaron nada. Despois volveu preguntar:
    – E hoxe que fixemos?
    – Contamos contos –respondéronlle.
    – Contar contos? Eu non fago esas cousas.
    – Pois hoxe fixéchelas.
    Calisto non comprendía ren. Baixou da mesa, axustou os lentes de sol e das súas calzas caeron unhas letras, mais el non se decatou.
    Ao cabo dixo:
    – Pode ser...
    Todos os alumnos saíron ás carreiras para fóra, satisfeitos por teren descuberto o segredo de Calisto o máis listo.
    E desde aquela, cando as aulas ían aborrecidas, eles xa sabían o que facer...

© Xavier Frías Conde

All rights reserved worldwide

O capitán Penadura [+8 anos].- Elena Frías Viana

    O capitán Penadura foi un coñecido pirata da Idade Media que semou o pánico na alma do rei Ricardo Corazón de Xamón.
    Con todo, tras destes atentados á tranquilidade da súa Maxestade, escóndese unha tráxica historia de amor e unha parte de culpa do propio rei.
    O capitán, perseguido pola Italia medieval e coñecido como Penadura (dicían que era un óso duro de roer) ocultaba o seu verdadeiro nome, Pedro, para llo mostrar só á muller que lle roubara o seu corazonciño –porque, aínda que parecese mentira, tíñao.
    Esa muller era Augaclara, a filla do rei Ricardo Corazón de Xamón, gobernante do territorio italiano.
Con ela atopábase todas as noites nun pasadizo secreto do xardín do Palacio Real. Desde alí contemplaban xuntos a beleza dos solpores.
    Unha noite, Augaclara díxolle a Pedro que estaba farta das visitas ás escondidas, que só tiñan emoción ao comezo. Dixo tamén que o que realmente desexaba era esquecer o reino de seu pai e marchar de barco a unha illa remota, onde poderen vivir xuntos, sen temores nin inquedanzas, até a fin dos seus días.
Pedro aceptou –non ousaba contradicir a súa namorada, que tiña un carácter ben acedo– e colleu o seu barco e marcharon ese mesmo día da que a princesa fixo as súas maletas.
    Todo foi perfecto até que o rei soubo que súa filla marchara co pirata que lle roubara o ouro en tantísimas ocasións.
    Foi daquela cando decidiu enviar o seu exército ao mar para rescatar a súa filla e acabar de vez con Penadura.
    Naturalmente, os seus soldados foran instruídos para actuar primeiro e pensar despois, de xeito que non eran esaxeradamente listos, tendo en conta a actuación dun deles, que deseguida usou o canón para facer voar o barco polos ares.
    O pirata morreu. A princesa tamén.
    Cando o rei Ricardo soubo o acontecido, mandou decapitar o soldado. Sumiuse nunha tremenda depresión que o levou á tumba.
    E aquí remata a nosa historia. Non vos podo contar máis, agás que nas praias de Italia aínda de cando en vez dúas sombras prateadas se ven berrando á lúa:  “Nosoutros nada mais queriamos ser felices!”

Fin da historia do Capitán Penadura


    Xa che contei todo o que sei.
    Agora, por favor, manda o teu iate buscarme.
    Que?
    Que non tes iate?
    Pois sabe que esa brincadeira non tivo gracia.

                        Un pobre náufrago perdido

© Elena Frías Viana

All rights reserved worlwide
(escrito con 10 anos)

A PROFA DORMENTE

   
    A boa de dona Alexandra levaba toda a vida a traballar e lle faltaba pouco para a súa xubilación.
    Á muller doíanlle os pés cando estaba moito tempo de pé, a ela prestáballe aprenderlles cantigas e facer xogos nas aulas.
    Non paraba nunca quieta.
    No fondo era unha nena de case setenta anos.
    Aquel día, dona Alexandra sentou na cadeira do profesor. Estaba moi cansa despois dun intre longo de xogar aos contos.
    Eran as tres e media da tarde, facía algo de calor e os rapaces estaban calmos a ler contos.
    A mestra ben merecía un pouco de repouso.
   Notaba que lle entraba unha galbá enorme, pouco a pouco íanlle pesando máis e máis as pálpebras... adormecía sentada na súa cadeira.
    Mal tivo vagar de loitar contra o sono que a invadía.
    Sucumbiu axiña. Adormeceu de todo e a barbadela caeulle sobre o peito.
    Dona Alexandra durmía placidamente. Semellaba un anxo de cabelos brancos.
    Os seus alumnos decatáronse deseguida de que a súa mestra durmía moi serena.
   Daba gusto ollala. Entre murmurios correu a voz de que dona Alexandra estaba tan leda no país dos soños.
    Todos ergueron os ollos dos seus libros para os dirixir cara a ela.
    Sen que ninguén o dixese, os nenos e mais as nenas da aula mantiveron un grande silencio.
   Non querían que a mestra acordase. Non temían que a mestra os rifase, senón que entendían que a pobriña estaba esgotada despois de tanto movemento como había naquela clase.
    Seguiron a ler en silencio, tendo mesmo coidado de non alentar moi alto para non faceren ruído.
Todo tería ido moito ben se naquel momento Lorena non se tivese erguido do seu sitio e ido para o moble que facía de biblioteca.
    Quería devolver alí o libro que tiña, mais o xarrón chinés que había alí enriba abalou e caeu.
    Lorena, quen se decatou axiña do que acontecía, tivo o tempo xusto de estender as maos cara ao xarrón.
Logrou evitar que caese ao chan, mais non o suxeitou e, por un estraño impulso, saíu rebotado cara á primeira fila.
    O xarrón podía escachar sobre a mesa de Uxío, mais este xa prevía o que podía acontecer (abofé toda a clase estaba atenta ás evolucións do xarrón).
    Uxío só puido pór o seu libro de Sociais -era o máis groso de todos e ademais o forro érao tamén- e facelo rebotar enriba.
    Mais o xarrón semellaba ter outros planos ou seica estaba embruxado. Saíu logo despedido para a segunda ringleira e alí Carmo nada máis puido pór o seu bocata de queixo coma colchón -o pan e mais o queixo, é mester dicilo, estaban moi moles-, sen poder evitar, non obstante, que o xarrón aínda rebotase por terceira vez.
    Se caía ao chan escacharía e o ruído acordaría dona Alexandra.
    Que faceren logo?
    Afortunadamente o xarrón chegoulle a Xurxo. El era o porteiro do equipo de fútbol da turma, un gardarredes do mellor do mundo... bo, alomenos da súa aula.
    Xurxo, atento á traxectoria do xarrón, bloqueouno antes de acadar os seus pés.
    Toda a clase tería aplaudido a excelente parada, mais se o facían, dona Alexandra acordaría.
    Deixaron os parabéns para logo.
    A mestra puido, logo, seguir a soñar placidamente. Tiña un sorriso de anxo nos beizos e as súas mans entrelazábanse sobre o seu colo.
    Petaba botar unha soneca na compaña de dona Alexandra.
    Mais un novo perigo espreitaba.
    A pobre mestra podería espertar repentinamente!
    Por tras dos vidros das xanelas do corredor deu en pasar unha silueta ben coñecida dos rapaces e rapazas todos.
    Era o limpavidros, o encargado de pasar a baeta a cotío. Tratábase dun home moi puntual, sempre aparecía á mesma hora sen un minuto de demora.
    Movía o aparello de limpar cunha habilidade abraiante, deixando os vidros tan limpos que parecían ter desaparecido. Mesmo un tiña a impresión de que se estiraba a man para o corredor, podería tocar a cabeza de alguén que pasase por alí.
    Mais o perigo para dona Alexandra estaba en que ao limpar os vidros, o paisano faría moito ruído en fregando e a mestra daría aberto os ollos.
    Había que o impedir axiña!
    Xa estaba a piques de comezar a espallar o xabón pola primeira vidreira cando de súpeto tres alumnos saíron da aula a procuraren non deixar a porta ruxir.
    Achegáronse ao paisano sobre das puntas das dedas ata o limpavidros e faláronlle en murmurios:
    –  Boa tarde -saudaron eles.
    – Boa tarde – respondeu el tamén en murmurios estrañadísimo polo comportamento fóra do normal dos nenos.
    – Verá – comezou a explicar unha nena de cabelo roxo e trenzas chamada Verónica– , mándannos para lle pedirmos que hoxe non limpe as nosas fiestras.
    – Ah, non! E logo?
    – Élle unha longa historia, mais se vostede as limpa, rompería o estado de concentración da nosa mestra e a pobriña. Eu lin algures que... bo, bo, mais non lle vou aburrir...
    O limpavidros ollou por riba da vidreira e viu a mestra na súa durmida.
    – Pois eu máis ben vos diría que está a botar unha sestiña -comentou o home.
    –  Non se engane, que non é o que parece -retrucoulle Verónica.
    – Non, non -apoiaron os outros dous compañeiros da nena.
    Entre os tres empuxárono agarrándoo da man deica a seguinte aula para que seguise alí o seu labor.
    Ao volveren para a clase, os compañeiros recibíronos con aclamacións e vivas, mais non se escoitaba nada porque o facían en silencio.
    Todos queríano celebrar.
    Unha volta tranquilos, entre alento e alento de dona Alexandra, alguén lembrouse de algo.
    – Deica pouco soará a serea que anuncia a mudanza de clase nas aulas dos maiores.
    Aquelas palabras soaran moi baixiñas, sen que soasen fortes, só o xusto para que o escoitasen todos alí.
    Era un verdadeiro problema. A serea ficaba un pouco por riba e á dereita das xanelas exteriores da aula.
    O seu sinal soaba ben forte, máis do ca un coro de elefantes ledos en plena esmorga na selva.
    De seguro dona Alexandra acordaría con tal rebumbio.
    Axiña abrocharon os murmurios:
    – Que podemos facer?
    –  Non estará seica a serea algo rouca?
    –  Quen podería convencer o conserxe para que non soe a campá?
    –  Convidamos a serea a un refresco se non soa?
    Raúl púxose en pé. Da que todos discutían, el dirixiuse á ventá máis á dereita.
    Asomouse.
    Viu que a campá lle quedaba moi preto, só lle abondaba con estirar a man para a tocar.
    O rapaz moveu as mans axitándoas tolamente para atraer a atención dos seus compañeiros sen facer o menor ruído.
    Por sorte para el, os compañeiros foron dirixíndolle as súas miradas.
    Cando todos xa estiveron ben atentos, escribiu no encerado:
    Dádeme os vosos xerseis todos e mailas vosas chaquetas, que as preciso para facer un gran vurullo.
    Ninguén entendía ren, mais non tiñan intención de gurgutar. Raúl sabería o que se facía, que era o que mellores notas tiña sempre.
    Entre todos fixeron unha gran morea coa roupa a carón da xanela.
    Raúl foi envurullando a campá en xerseis e chaquetas que amarraba polas mangas.
    Resultaba moi divertido ver aquela serea toda arroupadiña, como se quixesen evitar que amormase.
    Raúl, xusto despois de colocar a derradeira prenda, deixou a xanela ben pechada e todos botáronse para atrás para seguiren coa súa lectura.
    De seguida chegou o momento esperado. Os reloxos dixitais dos rapaces anunciaron tamén a hora fatal, mais a cadansúa hora, coma unha orquestra de grilos.
    O plano de Raúl funcionou. A serea non ruxiu, senón que soou coma unha abella rouca.
    Todos deron os seus parabéns ao neno pola súa boísima idea. Estreitáronlle a man e mesmo Sandra deulle un bico na meixela, polo que Raúl rubiu coma o mollo de tomate.
    Quizais na hora seguinte xa poderían acougar e chegaren á fin da clase sen que a mestra acordase.
    Quizais... mais non sería así.
    Un novo perigo íase abater sobre do repouso de dona Alexandra a penas quince minutos despois.
    Ana saíra ao baño. Non pedira permiso a ninguén porque para iso debería ter espertado a dona Alexandra, cousa que nin tola faría.
    Por tanto saíu soa da aula e foi dereita ao baño.
    Á saída sentiu a voz do director que viña comentando con alguén da que subía:
    – Imos botar unha olladiña ás aulas polas vidreiras. Así vostede poderá ver por si mesmo o clima de traballo que hai neste centro.
    A porta do baño estaba nun extremo do corredor, xusto ao lado das escaleiras.
    A situación púñase de certo ben difícil, diso Ana era moi consciente.
    A nena saíu ás carreiras para a súa aula, mais procurando correr sobre da punta das dedas co gallo de non facer ruído.
    Cando estivo dentro, repetiu a mesma operación que o seu compañeiro Raúl antes.
    Con moitos xestos foi a atraer a atención da clase. Todos puideron ler no encerado:
    «Urxente:
    O director vén para acó ollando a través das vidreiras.
    Que facemos?»
    Foi un momento moi angustioso. Ninguén tiña unha idea do que facer.
    Bo, ninguén non, porque María saíu coma un lóstrego do seu sitio e comezou a escribir no encerado:
    «Poñámonos algúns de nós arredor da mestra en círculo, como se ela nos explicase algo. Habemos tapala para que non se lle vexa. O resto que fique onde está a leren os libros.»
    Todos actuaron axiña como indicaba María. Non había ningunha outra proposta.
    Cabo de cinco segundos todos estaban a representar a escena. Da mestra só se vía o seu cabelo branco salientar por entre as cabezas dos rapaces.
    Cabo de sete segundos o director apareceu por detrás da vidreira xunto co seu acompañante e foise movendo moi de vagar, sen se decataren de que María contaba cadanseu paso.
    Cabo de quince segundos o director e maila compaña remataron a súa inspección.
Xusto entón houbo un suspiro de alivio en toda a aula, mais moi baixiño para non acordaren a mestra, a cal seguía cunha expresión de paz envexable.
    Segundo o reloxo, faltaban quince minutos para a saída. Entre os rapaces e mailas rapazas, polo baixo, xurdiu a pregunta:
    –  E se cando soe a serea a mestra está aínda durmida, o que facemos?
    Eles non querían acordala, mais tamén non querían que ela seguise durmida despois da hora da saída. Alén, a serea continuaba envolta en roupa, de xeito que non soaría.
    Raúl, pola súa banda, non quería levar un castigo.
    Con moito coidado foi quitando as chaquetas e mailos xerseis para ilos aventando para o medio da aula, onde os seus donos recollían cadansúa prenda.
    Logo sentaron todos resignados.
Sentíanse desilusionados porque os seus esforzos de toda a tarde non terían valido para nada.
    Que mágoa...
    O reloxo marcaba que só faltaban cinco minutos para a saída.
    Dona Alexandra abriu os ollos de sotaque.
    Os rapaces, que a fitaban, disimularon e dirixiron as súas miradas para os contos de enriba da mesa.
    Mario, como non tiña conto ningún, ollaba pola xanela ás nubes.
    A mestra pensou cando deu aberto os ollos:
    –  «Oxalá non se teñan decatado de que fiquei durmida... Non, coido que non».
    A mestra ergueuse da cadeira. Xa non lle doían os pés.
    Mandou os nenos recolleren os seus libros e mailos fardeis e aos poucos soou a serea anunciando a saída.
    Todos, absolutamente todos, foron dereitos ao patio e, unha vez alí, soltaron en coro:
    –  Vivaaaa!
    Logo continuaron soltando todos os berros que contiveran durante a tarde.
    Os mestres, pais e resto dos compañeiros ollaban a escena sen comprenderen nada.
    Mais era mellor así.
    Foi por sempre un segredo ben gardado aquel da profa dormente.

© Frantz Ferentz

All rights reserved worldwide

A fada de marmelada [+8 anos].- XFC

     A Tareixa era unha bruxa ruín ruinísima. Era tan ruín que minguara e minguara ata se tornar en diminuta. E é que por mor da súa maldade, a Tareixa reducira ao tamaño dun puño. A Tareixa chegara a se converter en case un demo. Tiña a pel de cor cinza e levaba sempre unha roupa preta que cheiraba a xofre.
     Voaba enriba dun plumeiro a moita velocidade, a procurar o lugar exacto onde facer algunha falcatruada.
Era practicamente invisíbel para o ollo humano.
     Gustáballe, por exemplo, pasar por baixo dos cascos dos motoristas, estirándose moitísimo, e argallarlles entre as orellas, como se fose un abellón.
     Daquela, o motorista premía no acelerador da moto e arrincaba a toda velocidade facendo un ruído espantoso e organizando un caos xigante no tráfico, porque pasaba por riba de coches, autobuses, peóns e até elefantes se daquela houbese algún a cruzar a rúa
     Tamén lle gustaba pasear por entre as operadoras telefónicas, facéndolles cóxegas embaixo do nariz, ata elas berraren en algo que semellaba xaponés e deixaren os usuarios dos servicios telefónicos pampos por creren que a súa chamada saíra desviada para a China.
     Mesmo nunha ocasión, a Tareixa mobilizou unha escuadra de tanques. Por mor dun feitizo, convencera un coronel de que os tanques habían atacar unha colonia de moscas.
     O resultado foi terríbel, porque naturalmente os tanques non mataron mosca ningunha mais, en troques, fixeron unha chea de buratos nun campo de golf. Sen embargo, aquilo tivo a súa parte boa, porque despois o campo de golf valeu como reserva natural de morcegos.
     Así as cousas, Tareixa facía unha falcatruada tras doutra, e cada día era máis e máis ruín, máis e máis cincenta, máis e máis pequena...
     Até aquel día.
     Si.
     Porque aquel día, da que buscaba unha falcatruada para facer, descubriu aquel recendo tan estraño.
     Nunca tal ulira.
     Era doce, suave e a boca tornábase en auga. Aínda que a Tareixa era moi moi ruín, non podía de ser curiosa e mesmo, quen sabe, ata era lambona.
     O certo é que o cheiro viña dunha xanela dunha casa pequena dun barrio afastado da cidade xigantesca.
     Ninguén podería atopar aquela xanela agás polo olfacto.
     E a Tareixa atopouno.
     Sen pensalo dúas veces, voou ata aquela xanela da que procedía aquel olor marabilloso.
     A bruxiña pensou que debía tratarse dalgunha poción fantástica que ela descoñecía.
     Pensou tamén que se se facía con ela, podería facer falcatruadas aínda maiores.
     Xa dito xa feito, alcanzou a xanela e penetrou no cuarto. Era unha peza humilde onde había unha caldeira sobre o lume a ferver.
     Dentro fervellaba un líquido espeso, de cor avermellado. A Tareixa pensou que aquilo debía ser, ao menos, sangue de dragón, que, é preciso dicilo, ela nunca non vira na súa vida.
     A Tareixa asomou os fociños dentro da caldeira. Ía moita calor alá dentro.
     E a bruxa, como era moi curiosa, esvarou desde o plumeiro e caeu dentro da pota.
     Choff!!
     A Tareixa pasouno moi mal. Tiña toda a sensación que ía afogar. Enguliu e enguliu moito daquel líquido vermello... pero aconteceu que estaba docísimo. Era delicioso!!
     Cando ao cabo deu saído da caldeira, a Tareixa alcanzou a xanela. E viuse reflectida no vidro.
     Mais para a súa sorpresa xa non era moura, era... dunha cor avermellada que case que sabía doce, escuriña mais con ar larpeiro.
     A Tareixa parecía un caramelo con brazos, pernas e cabeza. E se montaba no seu plumeiro, daquela era un caramelo con pao!!
     De todos modos, a Tareixa levara un bo susto. Non pensara que ía caer naquela caldeira e que aquel sangue de dragón lle escorregaría polo corpo todo. A cousa foi que tiña moita falcatrúa pendente por facer e non pensou en quitar a capa de sangue de dragón que levaba enriba.
     E ía tan ocupada, que da que liscaba non se decatara que a xanela da casa onde entrara pertencía a unha humilde pastelería dun barrio perdido, onde unha anciá muller facía sempre os seus doces.
     Daquela, a Tareixa, toda vermella, montou no seu plumeiro, tamén vermello, e percorreu os ceos da cidade ao solpor. Seguía a ser tan invisíbel como decote, mais había unha diferencia entre o rastro que deixaba antes de caer na pota e o que comezou a deixar despois.
     A bruxa pasou por entre unha multitude de xente que con caras serias e longas voltaban para cadansúa casa despois do traballo. A todos lles mudou a expresión das súas caras. Algúns pensaron en croasáns recheos.   
     Outros en torradas con marmelada. Mesmo algún lembrouse de cando era cativo e tomaba marmelada de amorodo para a merenda.
     Certamente, a todos os que se cruzaban no camiño da Tareixa lles mudaba completamente a expresión da cara.
     Despois a bruxa meteuse no metro. Tamén aquel ía cheo de xente. A bruxiña foi realizar unha das súas falcatrúas favoritas: correr polo vidro da cabina do conductor simulando ser unha fantasma e así espantar o conductor e obrigalo a saltarse unha estación causando a indignación de todos os viaxeiros.
     E alá foi cruzando os vagóns, e da que ía cara a dianteira, os viaxeiros comezaron a sorrir e a pensar en bolos con marmelada e iren de merenda coas súas familias aquela fin de semana.
     Todos tiña pensamentos moi bonitos que lles chegaban a través do cheiro que desprendía a Tareixa.
     A bruxa decatouse do que acontecía e nin sequera deu chegado á cabina. ¿Que era aquilo?
     Todos sorrían, todos tiñan cara alegres! A bruxa estaba anoxadísima porque todo comezara a lle saír xusto ao contrario de como ela pretendía.
     Volveu á superficie, á rúa, e sentou ao pé dun farol da rúa. Seguía invisíbel para os ollos humanos, mais non puido evitar que un can abandonado se puxese ao seu carón e comezase, de súpeto, a lambela.
     O can remexía no rabo todo ledo. Debía levar todo o día sen comer e as lambetadas sobre a bruxa sabíanlle a gloria. A Tareixa xa estaba ao bordo da desesperación porque a súa mera presencia provocaba sorrisos e caras de alucinación.
     E xusto iso era o contrario do que se propuña a diario calquera bruxa malvada. De feito ela tiña sona de ser unha das bruxas peores do país... se as súas compañeiras soubesen o que lle estaba a acontecer!!
     Cando o can marchou todo satisfeito, a bruxa mirouse as mans. Estaban vermellas. De feito, aquel sangue de dragón enchoupara todo o seu corpo e mais as súas roupas e non saía de ningún xeito. Entón pensou que aquilo non era casual, era unha apócema feita por algunha poderosa feiticeira.
     A Tareixa decidiu ir voltar á xanela da casa do barrio afastado. Daquela, diante da caldeira, encontrou unha anciá que remexía diante da caldeira onde seguía a bulir o sangue de dragón. A bruxa colocouse diante dela e faloulle así:
     – Ah, muller, que poderosa apócema é esa que me fai provocar sorrisos na xente?
     A muller, que era cega, respondeulle:
     – Non é apócema ningunha. É só marmelada de amorodo e cereixa que uso como recheo dos meus pasteis...
     E a muller seguiu coa súa tarefa.
     Entón, a Tareixa quedou máis sorprendida do que xa estaba. E antes de se decatar, comezou a sentir unha dor punzante nas costas. De repente, xurdíronlle dúas pequenas ás, como de cabaliño do demo. A Tareixa deixou caer o seu plumeiro e notou que podía aboiar no ar.
     A anciá, que seguía a remexer na caldeira, uliu o ar e dixo:
     –Hmm, xa vexo que es unha fada... e recendes a marmelada. Quizais ti sexas a fada de marmelada...
     E así foi desde aquel momento.

© Xavier Frías Conde

All rights reserved worldwide

Artur e o avión xigante de papel [+8 anos].- XFC

    Artur é un rapaciño soñador. Préstanlle a esgalla os avións e os pilotos. Veos decote voar por riba da súa casa e imaxina que é el quen os pilota... Que guapo debe ser iso! Encantaríalle levar unha das súas cazadores grandoas e eses lentes escuros que fan tan serios aos pilotos...Artur coida que os pilotos son uns heroes.

    – Gústanme os avións, gústanme os pilotos... Ah, quen fora un deles... –dise entre suspiros.

    Pero Artur aínda non pode pilotar un avión. É demasiado novo para iso. Polo de agora hase conformar con ver todas as películas de avións, vellos e modernos, e ler unha e outra volta a súa enciclopedia de historia da aviación, que de tan vella como está, xa pide a xubilación.

    Porén, o rapaciño quer facer realidade o seu soño e vai contarllo ao pai.

    O pai de Artur está todo cómodo no sofá do salón.

    – Papa, eu quero pilotar un avión...

    O pai non fai máis que entreterse co xornal. Nese intre está a facer un encrucillado. Hai un vocábulo de seis letras que se refire a certo mamífero comichón, e o pai dubida se non será humano.

    Cando Artur lle di aquilo, el sorriu, faille festas na cabeza e coméntalle:

    – Claro, fillo. Este ano de seguro que o Cantarrá gaña a Liga...

    Artur mira para el decepcionado.

    Non lle fixo nin un chisco de caso!

    Decide ir probar sorte coa mai. Ela é unha paisana máis seria.

    Atópaa na sala, a ver a tele. Está a ver un programa sobre a historia dos espaguetes. Preséntao un paisano famoso, que facer non fai nada, pero comer, come todo.

    – Mamá, teño de dicirche unha cosa importante: que quero ser piloto de avións.

    Artur espera que a mai lle faga o caso que o pai non lle fixo. Pero ela non separa os ollos da pantalla e di:

    – Chocolate? Telo na neveira... e despois lava os dentes, que che sairán caries.

    Ela tampouco non o atende!!

    Artur está ben triste. Seu pai non o escoita, súa mai tampouco. É o de sempre: non o toman en serio. Rinse das súas ideas: coidan que é un fantasioso, un soñador.

    Ah, a familia...! A súa familia é o pai, é a mai e é... é Carmiña, a irmá!

    Tomarao ela en serio?

    A cousa é facer a proba...

    Artur envereda para o cuarto dela.

    A Carmiña está no seu cuarto. Practica o seu deporte favorito: deitarse na cama cos auriculares nas orellas para escoitar música esnaquizante desa que lle gusta a ela.

    Cando está así non se enteira de nada. Parece que o seu corpo está alí pero a súa alma está a viaxar polos espazos siderais.

    – Carmiña... –chama suaviño Artur.

    Pero ela non se dá cata.

    Artur méxea e ela torna da viaxe espacial.

    – Que queres, ho? –pregunta algo anoxada.

    – Quero contarche unha cosa importante –di Artur.

    – O que?

    – Que quero ser piloto de avións...

    Carmiña mírao un momento. Despois mete a man no bolso e quita dous euros. Apúrreos a Artur e dille:

    – Vai á feira e móntate nun avionciño de moedas.

    E despois segue a ouvir na súa música.

    Artur ten gana de chorar.

    Ten máis gana aínda de chorar. Ninguén non lle fai caso, ninguén non o entende; está desesperado. Decide ir ao seu cuarto e encerrarse alí para ler a súa enciclopedia...

    Pero apenas pasa alí un anaco, dálle por mirar pola ventá. No edificio de enfronte, nunha ventá á altura da súa, un rapaciño da súa idade está a aventar avións de papel para a rúa.

    Fai un e tírao; fai outro e tírao. Debe ter unha chea de papeis para ilos aventando todos á rúa daquel xeito.     E que ben voan! O rapaz parece un enxeñeiro avionístico papelista.Entón unha idea xermola no seu cerebro. Non é o campión da súa clase de avións de papel? Xa gañara o concurso do colexio dúas veces. Era un concurso guapísimo, consistente en guindar avións dende as ventás do laboratorio e ver cal chegaba máis lonxe sen que se enteirase don Bernardo, o profe.

    E logo, non lle dá máis facer un avión cunha folla de periódico que con cen ou duascentas?

    Entón, claro que pode facerse o seu avión!

    Na casa de Artur gardan todos os periódicos vellos dende hai séculos. É unha zuna do pai que di que quer facerse un arquivo histórico gardando os papeis, pero a mai, de cando en vez, manda algúns paquetóns deles para o contedor de papeis (porque é moi ecoloxista ela).

    Artur vai ao armario xigante onde están os periódicos e lévaos para a terraza ás embozadas. Paso a paso, vai facendo unha montaña de periódicos na terraza...

    Despois rompe a hucha dos aforros e baixa á tenda para mercar dous litros de cola. Laboriosamente, vai apegando todas as follas até xuntalas nunha grandísima que ocupa todo o solo da terraza.

    Déixao secar. Despois prégao e vai facendo o avión de papel máis grande que nunca tal se viu.Que cousa máis guapa!

    Até lle fai detalliños de adorno, como tiras de cores.

    Como lle sobra unha manchea de papel, Artur decide facer tamén un boneco que ten o seu tamaño. Qué xenial! Baixa un momento para a casa, colle unha camisa, un pantalón e unha rebeca e pona ao boneco.

    – Se parezo eu mesmo! –exclama.

    Baixa despois outra volta para a casa. É a hora da xanta.

    Toda a familia xa está na mesa hai un cacho. Espérano. A tele está posta e un paisano con gravata, bigote peiteado e cellas coa permanente conta as noticias do día como quen conta a vida de Rita Méndez, bolboreta en busca de traballo.

    Artur quer falar. Precisa contar a todos o que vén de facer. Vai levar a cabo por fin o seu soño dourado!

    – Cala a boca... –di o pai.

    – ... que é moito importante... –amece a mai.

    – ... saber o que pasa cos tellados persas –conclúe a irmá.

    Artur cala. Que remedio!Á fin chega a publicidade. Anuncios. Agora Artur tenta falar outra volta e di dunha tirada todo o que fixo:

    – Collinmoitopapeldoarmario... epuxenmeaapegalotodo... atequefixenu­navióndepapel...

    – Que fixeches un avión de papel? –pregunta a mai.

    – Fixen.

    – Ves moita tele ti –opina o pai.

    – Sóbrache fantasía –di a irmá–. Vende unha pouca dela.

    Non lle cren unha palabra...Pobre Artur. Pero o non se dá por vencido.

    A familia ponse a ver unha película de ciencia ficción despois da xanta.

    Artur aproveita e sobe á terraza. Monta o boneco de papel no avión e empúrrao para a rúa.

    Como voa!

    O avión pasa diante da ventá do salón onde está a familia de Artur.

    – Aí vai Artur... –di o pai.

    – ... está a pilotar... –aclara a mai.

    – ... un avión de papel –conclúe a Carmiña.

    Silencio.

    De golpe berran todos tres:

    – Un avión de papel?!

    O pai, a mai e a irmá Carmiña enveredan para a rúa coma meteoros. Nin sequera matan a tele. Ninguén non os detería.

    – Volve, Artur, volve... –van berrando mentres ven como o avión, por riba das rúas, se vai perdendo cidade a dentro.

    O avión vai cada vez mais ás présas. O pai para un taxi e dille ao taxista:

    – Siga ese avión – acénalle para o ceo para que o outro vexa que é de verdade.

    E o taxista, que devecía por ter unha aventura peliculeira, lánzase a perseguir o avión de papel xigante polas arterias da cidade.

    A familia de Artur non sabe se pasa máis medo coas veloci­dades do taxista tolo ou co que lle poida suceder ao rapaz.

    Daquela un coche de policía pónselles detrás.

    O pai saca a cabeza pola ventá e cóntalles o que pasa aos berros, acenando para o ceo.

    O coche de policía ponse á cabeza para despexar o camiño.

    – Máis rápido –di a mai.

    – Máis rápido –di o taxista.

    – Máis rápido –di un dos policías.

    E para colmo, xúntaselles un coche da televisión, que se enteira axiña do que ocorre.

    Os tres coches atravesan a cidade coma faíscas.

    Non respectan os semáforos, os moi brutos.

    E entón... o avión sobrevoa por riba do porto. Introdúcese no mar e pérdese polo horizonte.

    Que desilusión!

    Que traxedia! Toda unha hora de carreira louca pola cidade non vale para nada.

    – Vaise para o mar –di o pai choramicando.

    – Pérdese, pérdese –di a mai xemecando.

    – Vai saír nos papeis –di a irmá morta de envexa.

    – Torna, Artur, que os teus pais te esperan... –di o taxista.

    – Que barbaridade –di un periodista–. Este neno ten un avión de papel, pero non un barco.

    – Se cadra sabe reciclalo en barco, non pense –di un dos policías.

    – Haberá que telefonar ao exército...

    – Ou á Nasa...

    – Ou aos cazadores de bolboretas.

    Entón na familia se dan conta de que todo iso pasara por non escoitar a Artur. Esa foi a cuestión: non o escoitaren.

    Atristallados, volven os tres para a casa.

    Eh! A tele está posta, pero non hai xa a mesma peli. É unha reportaxe de avións.

    E no sofá vese un vulto sentado. Quen será? Un ladrón? Un extraterrestre? Un inspector de facenda?

    O pai agarra un zapato para usalo coma arma. A mai agarra unha barra de pan duro de hai quince días. A irmá vai para o seu cuarto para velo de lonxe.

    – Quen está aí? –berra o pai chantándose diante do sofá co zapato na mao sen decatarse de que ten un furadiño no calceto.

    – Son eu –di Artur todo acougado.

    – Artur?!
    – Pero non...
    – ... estabas ti...
    – ... a voar no avión?
    – Non –responde o neno–, era o boneco que fixen quen pilotaba o avión...
    A familia non se lle tira ao pescozo.
    Mellor así.
    Aprenderon a lección: escoitar, escoitar, escoitar sempre. Así, cando Artur lles di:
    – Sabedes? Coido que a miña vocación é artista do papel... Mellor que piloto.
    Pensan que máis vale así.
    Pero, quén non lles asegura que nun par de semanas non muda de idea e entón non quer ser astronauta...?

   

© Xavier Frías Conde

All rights reserved worldwide

A lingua das vacas (+14 anos).- XFC

Aos nenos de Lubián que lles prohibiron usar a súa lingua nas aulas.
­

    – ¿Cómo? ¿Que estáis hablando gallego en clase vosotros dos? A copiar doscientas veces en el cuaderno: “En clase no hablaré gallego”.
    O mestre era un home serio. El non entendía como estes pequenos aínda eran tan parvos para usaren unha lingua estúpida que non servía para nada.
Éra mágoa.
    Os dous nenos, o David e a Mónica, ollaron para el espantados. Nunca tal lles acontecera.
    – Papá, o mestre castigounos por falarmos en galego na escola… –comentou o David cando chegou á casa.
    O pai, un labrego que case nin fora á escola porque non a había nos seus tempos, preguntou:
    – Pero ti insultáchelo ou dixécheslle algunha porcallada?
    – Non, eu só falaba coa Mónica dun programa da tele…
    O pai do rapaz foi ver o director. Non lembraba que falar galego estivese prohibido. Era verdade que eles non moraban en Galiza –a raia estaba a dez quilómetros, pero era unha raia invisíbel, só un letreiro dicía que se entraba en Galiza despois de pasar un túnel.
­    – Señor director, como foi que o meu neno o castigaron por falar galego na escola?
    O director, un señor tan serio ou máis ca o mestre, non o mirou nin á cara da que lle respondía:
    – Esto no es Galicia. Aquí no se habla gallego.
    – Xa –retrucou o pai–, pero aquí falamos galego de toda a vida.
    – Con las vacas –dixo ironicamente o director.
    – Como?
    – Nada, nada, que la Junta de Castilla-León tiene como lengua oficial el castellano y que en la escuela se habla español y basta.
    – Pero…
    – Lo lamento, pero es así. Si tiene alguna queja, vaya a hablar con el inspector… en castellano.
    O pai volveu para a casa.
    Polo camiño atopou o seu propio pai, o avó do David. Comentoulle o que acontecera. O vello só se encolleu de ombreiros. Non dixo nada. El case nunca dicía nada. Des que marchara de emigrante tantos anos atrás, só falaba o mínimo. Lembrou outros tempos, a ditadura lle chamaban. Daquela batían os nenos no rostro por falaren galego.
    – Din que a nosa fala só serve para dirixirse ás vacas –aínda dixo o pai antes de marchar por unha calella cara aos prados.
    O mestre e o director ían levar a súa por riba.
    Eles eran o progreso.
    Os outros, o pasado.
    Até que veu aquel camión.
    Era un tráiler de moitas toneladas. Por non se sabe que estraña razón, saírase da estrada xeral, seica por mor dalgunha mala interpretación dun cartaz estradal. A cuestión foi que o tráiler entrou naquela aldea perdida, na linde cos tempos fantasmas.
    Era un camión alemán. Ía cara a Vigo. O camioneiro case encastra o camión na parede de lousa dunha leira.
    Aos poucos toda aldea saíra ver que era aquilo.
    O camioneiro baixou desesperado. Nin el mesmo entendía como fora parar aí. Dirixiuse na única lingua que sabía aos aldeáns que o rodeaban:
    – Können Sie mir hilfen, bitte?
    Mais ningún de entre os dez ou doce curiosos que andaban alí comprendían.
    – Os mestres, hai que chamar os mestres –dixo alguén.
    Cabo duns minutos estaban alí o mestre e mais o director.
    – Eles hanse entender co camioneiro –dixo unha veciña
    O camioneiro, cando viu aqueles dous homes ben vestidos, decatouse de que non eran labregos coma o resto. Seica eles eran a súa esperanza:
    – Guten Morgen. Ich heiß Klaus. Ich bin Deutsch, aber ich kann mit den Leuten hier nicht reden. Niemand verstehet mich. Können Sie ein bisschen Deutsch sprechen?
    O mestre non abriu a boca.
    O director aínda quixo finxir que sabía o que non sabía:
    – Via magna. Ad sinistra. Girare.
    Houbo uns momentos de silencio.
    Entón apareceu por alí o avó do David.
    E falou co camioneiro:
    – Hallo. Kann ich Ihnen hilfen?
    – Aber sprechen Sie Deustch?
    – Natürlich. Ich war ein Auswanderer in der Schweiz.
    "Eu fun emigrante en Suíza", dixera o avó.
    Mercé ao avó, todos os aldeáns axudaran para virar o camión e facelo tornar para a estrada xeral.
   O camioneiro marchou emocionado. Prometera tornar no Verán coa familia a aquela aldea, onde, como puido comprobar logo, non só falaba alemán aquel vello labrego, senón outros máis que tamén foran emigrantes nos seus anos mozos.
    O director da escola non puido disimular a súa admiración e díxolle ao vello:
    – Veo que usted sabe alemán. ¿Y cómo lo aprendió?
    – Coas vacas, meu señor, coas vacas... Elas sonlle moi listas, aquelas vacas suízas.

© Xavier Frías Conde

All rights reserved worldwide

AS ZUNAS DE MARGARIDA

    

     Margarida era unha moza dunha aparencia completamente normal.
    Un día comezou a engancharse á tele e tirábase tombada no sofá oito horas diarias e trece se era fin de semana.
    Na súa clase déronse de conta de que lle pasaba algo raro porque estaba todo o día a mirar para o teito e non falaba con ninguén.
    Tanto foi así, que o titor chamou aos seus pais e contoulles que cando el lle preguntaba algo na aula, ela soamente respondía cousas como:
    – “Non mude de canal”.
    Ou ben:
    – “Pregúnteme despois da publicidade”.
    E ademais díxolles que os seus ollos semellaban dúas pantallas de televisión en pequeno.
    – Non a deixen ver televisión –aconselloulles o titor.
    Os pais decidiron pór unha antena removible. Desa maneira, cando non querían que a filla vise a tele, quitábana.
    Mais Margarida non se daba rendido.
    Como había vídeo, empezou a pedir emprestadas películas a todos os compañeiros e compañeiras da clase.
    E o titor que se enteira e telefona aos pais para lles dicir que agora a filla ten ollos de pantalla de cine.
    – Quítenlle o vídeo... –aconsellou daquela o titor.
    Choeron o vídeo nun armario blindado.
    Os pais xa crían que así estaba o problema resolto...
    Ilusos.
    Margarida foi á súa caixa de aforros particular –un cochiño que tiña desde que fixera a primeira comuñón e do que nunca quitara nada porque non saía– e remexéndolle o fociño, deixou saír unha restra de moedas abundante.
    A rapaza foi a unha tenda e mercou unha videoconsola e toda unha colección de cartuchos con toda caste de batallas e historias de heroes e mais heroínas de todas as épocas pretéritas e futuras.
    Mais claro, na clase notáronllo rapidamente, porque cando o titor lle foi preguntar un día polas monocotiledóneas, ela respondeulle:
    – Dispara!... Gañeite, saturniño tricéfalo! Os monstros atacan todos xuntos!, atención...! A galaxia é só de noso!
    Estaba nidio que Margarida precisaba ter algo entre os ollos.
    E o peor era que os seus ollos daquela parecían dúas pantallas de computador.
    Ademais, as súas mans non estaban nunca paradas, movíanse constantemente e as pupilas buligaban como satélites loucos nas súas órbitas sen rumo.
    Mesmo a súa voz soaba metálica, como robotizada.
    O titor pensou que era o momento de facer algo entre todos e pediu axuda, a cal ofrecéronlla encantados todos os seus alumnos.
    Así, cabo duns días, cando a rapaza foi á clase encontrou uns carteis en orde que dicían:
    O primeiro: Margarida, estás conectada.
    O segundo: Apágate.
    O terceiro: Respira
    O cuarto: Non es unha máquina
    O quinto: Sé unha persoa xa
    E o sexto: Ola, Marga, como estás?
    Ao rematar, Margarida recuperou a súa cara de persoa e sorriu.
    O titor preguntoulle como estaba e ela dixo que ben, que lle parecía ter saído dun soño.
    Entón agarrou a videoconsola e guindouna pola ventá ao patio, caendo enriba dun niño de ratos.
    Todos os compañeiros aplaudiron.
    Dúas semanas máis tarde, un rato entrou pola mesma ventá por que Margarida tirara a súa videoconsola.
    Levaba unha cintiña vermella na testa e brandía un cravo ferruxento como espada.
    Dun par de botes chantouse enriba da mesa do profesor e berrou:

    – Aquí vén Rambo!

© Frantz Ferentz

All rights reserved worldwide

O xefe da tribo [+12 anos].- XFC

    Contan as lendas que, hai non moitos anos, a tribo dos chimpancés do zoo dunha importante cidade europea tiñan que escoller un novo xefe.
    O seu xefe anterior, o grande e respectado Xula, morrera por indixestión.
    Por indixestión dunha caixa de xeados de piña, maracuxá e aguacate.
    O hábil Xula roubara do camión dos abastecementos dun dos quioscos do zoo varias caixas de xeados e leváraos para o seu abeiro.
    Porque aquel sabio simio coñecía unha saída secreta do recinto dos chimpancés, unha saída que só usaba el, erguendo as reixas por un punto onde estaban soltas, que daba ao espazo dos hipopótamos –había que agardar que estivesen a durmir unha soneca, o cal acontece case sempre–, para despois escoarse silandeiramente até o quiosco veciño, penetrar nel polo teito e, finalmente, chegar ao almacén.
    Comera todo sen partillalo con ninguén, amais ben ás présas para que non sumira o xeado.
    O resultado foi mortal: ficara teso coma un anaco de xeo. Xeáralle o sangue.
    Despois do triste evento, os quince chimpancés do zoo houberon facer unha asemblea para escolleren o seu novo xefe.
    Entre eles había catro candidatos.
    O primeiro era Barrunga, man dereita de Xula, o seu subxefe, por así dicir. Chimpancé duro que odiaba os humanos.
    O segundo era Fai-Fai, un simio argute e solitario que adoraba mandar.
    O terceiro era Kualka, violento, cheo de cicatrices, mais non porque tivese liortas constantes cos leóns da xungla, nin sequera do zoo, senón porque era un pouco cafre e se rañaba coa reixa do zoo.
    E o cuarto... O cuarto foi unha cousa excepcional. O cuarto era Arate. Arate non se presentara como candidato a xefe dos chimpancés. Na realidade, Arate era un tipo mal visto na tribo do zoo porque como tiña unha madeixa de cabelo louro na cabeza, recibía máis manises ca ninguén dos humanos.
    Até os orangutangos de catro zonas máis abaixo lle tiñan envexa.
    Mais como dicía, Arate non tiña a intención de se candidatar para xefe da tribo. Foi que subira a unha das ponlas do centro de recinto dos chimpancés para seguir a asemblea á vista de paxaro e esvarara nunha pel de banana cando os candidatos se presentaron no centro da asemblea.
    E caeu no medio deles, causando as gargalladas da tribo, que o derradeiro que esperaban era ver o Arate de xefe da tribo.
    Mais as leis dos chimpancés dicían que todos os candidatos tiñan a oportunidade de se presentar como candidatos a xefe da tribo.
    Aquela asemblea estaba presidida polo chimpancé máis vello, Ougolá, quen falou así:
    – Como non estamos na xungla, onde os chimpancés temos as posibilidades de demostrar as nosas habilidades, será ben difícil demostrar quen de vós é o máis capacitado para ser o noso futuro xefe. Por tanto, só temos unha opción: facer as probas aquí, no zoo, que é o máis asemellado á xungla. Daquela, os candidatos deberán traer aquel obxecto dos humanos que resulte máis útil para a tribo, e terán de prazo até as doce do mediodía.
    As doce do mediodía era cabo de doce horas, porque eran as doce da noite cando Ougolá deu pronunciado o seu discurso.
    Era un enfastío, porque Arate adoraba durmir e as perspectivas que se lle presentaban eran as de pasar a noite toda a vagar polo zoo á procura de non se sabe que.
Podía dicirlles que todo fora un erro, que el esvarara e caera no medio da asemblea, pero iso era unha deshonra moi grande. Os outros membros da tribo eran capaces de mandalo á gaiola dos leóns, onde, sen dúbida, non tería moitas posibilidades de sobrevivir.
    O coitado do Arate estaba desesperado. Non tiña máis remedio que seguir adiante. Mais que ía a facer?
En cuestión de minutos, os outros tres candidatos, de grandes saltos, desapareceron do espazo común da asemblea. Todos eles coñecían pasadizos por onde saír.
    O Barrunga usara a saída do Xula.
    O Fai-Fai sabía saír erguendo unha tapa de sumidoiro que daba ao estanque dos crocodilos, mais cubríndose o corpo de crema de banana, os crocodilos non se lle achegaban porque non aturaban o que eles consideraban fedorento.
    O Kualka, de tanto se bater contra a rella e contra todo o que estaba en pé, dera aberto un burato na árbore oca do centro do recinto e desde aí accedía a un pasadizo subterráneo que desembocaba na no cuarto do lixo. E aquilo si que era un paraíso!!
    En fin, que en cuestión de poucos minutos, o Arate era o único dos candidatos a xefe da tribo que ficara dentro do recinto sen saber como saír del.
    Pasouse a noite nunha ponla a rañar na súa madeixa de cabelo louro. Como rirían todos del ao outro día.
    De mañá, ben cedo, chegou o coidador ao recinto. Traía o alimento para a tribo. Normalmente o deixaba nunha bandexas no chan, mais botaba o alimento por uns tubiños desde a caseta.
    – Alarma!! –oíuse de súpeto–. Faltan tres chimpancés!! Fuxiron!!
    Efectivamente, o garda contara os chimpancés e apenas contou catorce.
    E o garda saíu ás carreiras da caseta, deixando abertas as fiestras polas que entraban os tubos.
    Arate non o pensou dúas veces. Saltou por unha das fiestras, entrou na caseta e despois atopou a porta aberta.
    Xa estaba fóra.
    O zoo naqueles momentos converteuse nunha tolemia. Os poucos visitantes que xa daquela estaban no zoo, corrían coma loucos dun lado para outros. Alguén sentira dicir que escaparan uns monos, mais este alguén non entendera ben e dixo que se trataba de “lobos”, e segundo se ía correndo a voz, a xente pensaba que se trataba de “baleas corredoras”, “voitres asasinos” ou “hipopótamos couceiros”, porque xa se sabe que o boca-a-orella funciona abondo mal.
    Todo o persoal do zoo corría dun lado para outro á procura dos chimpancés escapados.
    Miraban nas papeleiras, nos contedores, nos trenciños para turistas... Pero nada, non os daban atopado.
    E é que os chimpancés estaban ben escondidos, á espreita dos humanos, a agardaren o momento preciso de descubriren un obxecto máxico que lles fixese ser os novos xefes da tribo dos chimpancés.
    Ben, Burranga, Fai-Fai e Kualka facían iso, ben ás escondidas. Pero Arate non. Arate estaba escondido no pico dun pelicano vello que durmía coa boca aberta ao sol.
    E pouco e pouco, todo foi acougando. Os visitantes esqueceron o pánico empezado antes e seguiron as súas visitas.
    Os traballadores do zoo seguiron as súas pescudas con disimulo, desde detrás das árbores ou escondidos tras dos postos de xeados.
    O Burranga foi o primeiro que detectou algo interesante. Tratábase desa cousa longa branca que algúns humanos meten na boca con lume e despois botan fume. Debía ser moi entretido. Se na tribo o vían con iso, seguro que o elixían, teríano mesmo por mago.
    E... zas!! Un puliño rápido desde unha árbore e adeus ao paquete de cigarros e ao acendedor dun señor que acababa de mercar tabaco.
    Despois foi o Kualka. Detectou un turista que levaba dous tubiños que puña perante os ollos. Aqueles tubiños de seguro que facían algo especial.
    O Kualka descendeu até o chan, correu pola herba, saltou nos ombreiros do descoidado turista, arrincoulle os prismáticos –xa adiviñastes que se trataba diso, non?– e correu a refuxiarse a un salgueiro vizoso.
    Non sabía moi ben para que servía aquilo, pero probou. Meteu os dous tubos diante dos ollos, mais fíxoo do revés. Daquela, todo o que vía estaba a un tamaño reducido. O Kualka pensou que mercé a aqueles tubos máxicos podía reducir a tribo a un tamaño diminuto e así converterse no xefe sen problemas.
    Para o Fai-Fai a ocasión chegou cando apareceu un grupo de rapaces cun casete que emitía unha música horríbel a todo volume. O Fai-Fai decatouse de como os rapaces prendían e apagaban o aparello apenas movendo unha panquiña ben pequena na parte de enriba. Cada vez que aquilo estaba prendido, os sons horríbeis que de alí saían –disque música moderna– poderían espantar toda a tribo.
    Era unha ferramenta magnífica para someter toda a colonia de chimpancés á súa vontade.
    Sen pensalo dúas veces, o simio foi avanzando escondido entre as sebes e, mentres os mozos comían uns sánduiches e bailaban asemade, agarrou o casete e liscou a unha velocidade de morte, mais os rapaces o perseguiron sen piedade.
    Resultou que como o aparello estaba prendido, non tiñan máis ca seguir o ruxido.
    O Fai-Fai decatouse da situación, de modo que desligou o aparello e os mozos pararon de perseguilo, mais non de bailar e comer, porque o facían automaticamente.
    Non había por onde seguilo, e menos aínda por dentro do recinto das hienas, que era onde parecía que se escoara o mono.
    Así as cousas, os tres candidatos chimpancés a xefes da tribo xa atoparan cadanseu obxecto antes do mediodía.
    E que ía facer o bo do Arate?
    Alí seguía escondido, pero o pelicano podía pechar a boca en calquera momento e despois sería un problema saír de alí.
    Saltou para unhas sebes e escondeuse alí.
    Ao seu carón había unha familia que consultaba un plano do zoo. Eran o pai, a nai e o bebé.
    O bebé era moi simpático. Ía sentado nun carriño de rodas e entón viu o Arate asomar a cabeza por entre as sebes.
    – Mono bonito –comezou a dicir o bebé–. Amigo.
    Mais os pais non o sentían, estaban demasiado ocupados a trazaren un recorrido polo zoo.
    – Moniño triste?
    Na verdade o Arate tiña unha face ben triste.
    O bebé ollaba con simpatía para o chimpancé.
    Era tan simpático, tan curriño.
    Para consolalo, o bebé ofreceu ao chimpancé o seu maior tesouro: a súa chupeta.
    E o chimpancé colleuna.
    E imitou o bebé: meteuna na boca e comezou a sucar nela. Non sabía a nada, mesmo tiña as babas do bebé, mais era unha sensación moi agradábel aquela de sucar na chupeta.
    Mais a calma durou pouco. Axiña o pito dun dos gardiáns soou preto. Toda unha lexión de empregados do zoo correron para onde estaba Arate.
    O chimpancé saltou fóra das sebes onde se escondía e liscou para uns matos máis vizosos co gallo de despistar os seus perseguidores. E logrouno, porque despois meteuse no recinto das panteras –miña nai, o que lle custou ao simio sortear as súas bocas cheas de dentes–, pasou polo recinto dos xabarís –tamén ben perigosos, ansiosos mesmo por cataren a carne de mono– para rematar no recinto dos pingüíns, que ten un serio problema por mor da temperatura baixo cero... Mais, finalmente, Arate saíu triunfal de todos os contratempos que se lle cruzaron polo camiño e alcanzou o seu propio recinto xusto a tempo.
    Os seus adversarios xa estaban alí.
    De feito, xa estaba a asemblea reunida. Parecía que estaban á súa espera todos os membros da tribo.
    Ougolá xa estaba pronto a inaugurar aquela importante asemblea onde se ía escoller o próximo xefe da tribo dos chimpancés do zoo.
    Os catro candidatos estaban de fronte aos membros da tribo. Un a un debían mostrar aos outros cales eran os obxectos collidos aos humanos que demostrarían o seu valor.
    O primeiro foi o Burranga. Mostrou aos outros chimpancés o paquete de tabaco e o isqueiro. Despois quitou un cigarro, meteuno na boca e comezou a sucar no fume.
    Enguliu unha, dúas e tres veces. E logo caeu ao chan esvaecido mentres o fume lle saía polas orellas.
    De entre os chimpancés saíu un ruxe-ruxe que se debía interpretar como “fóra, fóra, fóra!!”.
    Foi a quenda do Kualka. Fixo uns xestos moi significativos acompañados duns gruñidos. O que quería dicir aos membros da tribo era isto:
    – Este obxecto máxico permite mudar o tamaño das cousas. Quen olla a través del pode ver todo doutro tamaño.
    Iso era verdade, porque os binoculares, efectivamente, serven para iso.
    Meteu os binoculares nos ollos e mirou para asemblea.
    Mais nese momento tivo unha reacción estrañísima.
    Tirou os binoculares ben lonxe e despois correu para a ponla máis alta do recinto mentres berraba sen parar:
    – Mamá, mamá, mamá!!!!
    Os outros chimpancés non entenderon a reacción do Kualka, pero foi moi simple: ao mirar para os primeiros chimpancés da tribo, puxera os prismáticos na posición correcta, a de aumento, polo que os viu tan grandes que pensou que de súpeto medraran dez veces. Espantárase afeito e por iso liscara.
    Veu despois o Fai-Fai todo farruco porque estaba seguro de que ía gañar el. Ollou para a audiencia desafiante e arreo mostroulles o casete. Sen dicir unha palabra, moveu a panquiña que puña en marcha o aparello e axiña xurdiu unha “música”.
    Os que fuxiron daquela foron todos os chimpancés da tribo, que non sabían onde meterse por mor daquel ruxido infernal.
    O chimpancé pechou o casete cun gran sorriso na boca, pronto para ser proclamado novo xefe da tribo...
    Pero aínda non pasaran dez segundos, cando no recinto entraron tres gardiáns que acudiran atraídos polo rebumbio terríbel organizado no recinto dos chimpancés.
    Tiñan un aspecto terríbel. Un deles era o propio coidador dos chimpancés.
    Sen diciren unha palabra, comezaron a contar nos chimpancés un a un.
    – Non son a explicarme como, mais están todos –dixo un dos humanos.
    – En efecto, están todos –corroborou o outro.
    – Todos todiños –apostilou o terceiro que para todos os seus colegas de traballo era algo parvo e amais tiña un certo aspecto de gorila, con brazos grandes e pernas pequenas.
    Daquela o coidador decatouse de que alí sucedía algo estraño ao comprobar que todos os chimpancés volveran a reunirse no lugar da asemblea, moi xuntiños.
    – Mirade, algúns dos monos levan varias cousas nas mans.
    Os outros dous dirixiron os seus ollos para onde indicaba o primeiro.
    – Si, si, tes razón. Eses deberon ser os que fuxiron e agora regresaron –dixo o segundo–. Estes monos son uns ladróns...
    – Eu non diría iso –afirmou o primeiro pensativo–. Coido que estes monos están a tramar algo.
    Pero o gardián non sabía exactamente o que pretendían facer aqueles chimpancés.
    – Están de asemblea, queren escoller o seu xefe –dixo o terceiro, o que todos crían parvo.
    – Non sexas sandeu –espetoulle o primeiro.
    O terceiro encolleu os ombreiros. Peor para eles se non o querían acreditar.
    – Aquel chimpancé –dixo o coidador acenando para Burranga– está enganchado ao tabaco. Mirade como está.
    Efectivamente, o Burranga prendera un cigarro e arreo comezara a fumar, o cal lle causara un serio trastorno e caera ao chan redondo, como xa víramos antes.
    O coidador dixo ao de aspecto de gorila:
    – Lévao para a enfermaría. Ese chimpancé está enganchado ao tabaco. Hai que sometelo a unha cura de desintoxicación...
    Á vista de que todos os monos estaban onde debían estar, os humanos fecharon a operación “chimpancé fuxitivo” e volveron ás súas rutinas.
    Os chimpancés respiraron relaxados.
    Entón o Arate ergueuse no medio da asemblea e díxolles aos demais simios:
    – Escoitade, eu tamén trouxen algo...
    Todos miraron para el, mais sen moito interese.
    O Arate meteu a chupeta na boca e comezou a sucar.
    Os demais mirábano abondo abraiados, mais non acontecía nada, non parecía que aquilo fora perigoso para a tribo.
    Sen os chimpancés se decataren, pouco e pouco os humanos foron congregándose diante do recinto dos simios para contemplaren aquel chimpancé que sucaba e sucaba nunha chupeta.
    Era tan divertido.
    Inmediatamente, unha choiva de manises e bananas comezou a caer no recinto dos monos.
    Aquel chimpancé con chupeta resultou ser unha atracción de primeira orde.
    Os chimpancés todos comezaron a recoller os manises e as bananas para levalas a un sitio seguro antes de que se decatase o coidador.
    Cando o zoo deu fechado, o Arate parou de sucar na chupeta.
    Todos os chimpancés achegáronse a el e déronlle os parabéns. Case todos recoñecían que se equivocaran co coitado do Arate, era un tipo xenial.
    E o vello Ougolá convocou a asemblea antes de iren para a cama e declarou:
    – Por méritos propios, o Arate é declarado xefe da tribo dos chimpancés...
    E aquí remata a historia de...

* * *

    Alto, non, non remata aínda aquí a historia. E non remata por mor da envexa.
    Si, veredes, aínda aconteceu algo aquela noite.
    E foi que o Kualka, terribelmente envexoso, rouboulle a chupeta ao Arate mentres durmía. Logo, el tamén adormeceu.
    Mais cando o Kualka acordou, atopouse nunha enorme gaiola enriba dun remolque que se afastaba da cidade. A chupeta que roubara a noite anterior penduráballe do peito suxeita cunha cadeíña que lle rodeaba o pescozo e que non podía quitarse. O mono non comprendía nada, mais ía camiño dun circo.
    De feito, na traseira do seu carro había un letreiro con letras de moitas cores que dicía:
    “Circo Arábigo: Kualka, o chimpancé da chupeta”.

© Xavier Frías Conde

All rights reserved worldwide

Onde está o ceo? [+8 anos].- Elena Frías Viana

    A señora Ceo é unha muller un chisco folgazá que detesta calquera xénero de traballo agás o de se coser o baixo do abrigo, que é tan longo que ás veces pisa nel e dá tropezado.
    Como é tan preguizosa para se mexer, a señora Ceo só ten un único abrigo que lle mercara súa nai ao nacer. Mercárallo inmenso, para lle durar toda a vida e que dese xeito non houbese erguerse do butacón para ir mercar un novo.
    Aínda hoxe quédalle grande, malia ser nacida hai polo menos 5.000.000.000 millóns de anos.
    Mais, en fin, como xa vos decatastes, e se non xa volo explico eu, o importante desta historia é o dito abrigo, évos máis ou menos da talla XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXL.

    É de cor azul mariña moi escura, mais semella celeste porque o botón que leva cosido é bastante grande, dunha cor dourada, e está feito de tea solar, que é unha tea especial que brilla moito, como se lle tivesen botado purpurina.

    A xente que llo ve pola rúa dille cousas como:
    – Ouh, que bonito!
    Ou, como adoitan dicir os cativos:
    – Iso presta! Podo ir velo, mamá?
    En resumo, que é extremadamente brillante.

    Pois ben, esa é a mañá que pasa o abrigo todos os días Vai pasear coa súa propietaria, que é loada por todos os deseñadores que se cruzan polo seu camiño. Ela avéntalles unha ollada pícara, chisca un ollo e segue a pasear remexendo suavemente o seu corpo. O que ela non entende é que os cumpridos van para o seu abrigo e non para ela.

    De tarde, a señora Ceo fai o que para ela é “un traballo esgotador e horríbel”, é dicir, coserse o baixo do abrigo para recibir os mesmos cumpridos ao outro día. Pon tres discos dos Beatles, seis de Elvis Presley e oito dos Rolling Stones.

    O intre que bota para coser é a suma da total da duración de todos eses discos. Mais cando comeza a cantaruxar o retrouso de Satisfaction dos Rollings, descóidase e corta coas tesoiras de prata os finos fíos que unen o botón co abrigo.

    O botón esvara ata embaixo do sofá, onde adormece profundamente. A señora Ceo, que axiña se decata de que o botón xa non está, pois abrigo tornárase en moi escuro, empeza a buscalo.

    Pasan horas e horas e, como segue sen atopalo, decide cear e repousar. Normalmente cea un melón branco, que ás veces toma enteiro, e ás veces só unha tallada.

    Para ver algo, xa que o botón é o que sempre lle aluma, prende uns faroliños chamados estrelas.

    Despois de cear, segue co que ela chama “busca inoportuna”.
    Pasadas unhas horas de busca inoportuna, atópao, cóseo, apaga as estrelas e comeza un novo día.

© Helena Frías Viana

All rights reserved worldwide
(escrito con 10 anos)

O virus máis daniño [+8 anos].- XFC

  Edelmiro era un portento da informática.

  Facía co seu computador verdadeiras marabillas, como contra-programar os programas da televisión, facer cambiar os semáforos de toda a cidade a ritmo de salsa dominicana e karaokes prestosísimos nas emisoras da policía. Todo iso só enchufando o seu computador á liña telefónica.

    Pensaba que o sabía todo, mesmo cales eran os riscos que podía correr un rapaz como el que era un xenio.

    Era quen de simular a guerra das galaxias nun disquete normalín ou de crear unha partida de xadrez que nin o campión do mundo podería gañar.

    Os seus compañeiros da escola estaban encantados con el, como xa vos podedes imaxinar. Pasáballes todos os xogos e non lles cobraba nada. Todo de balde.

    Un día veu á súa casa Loís, un dos amigos da clase. Pediulle algún programa ou xogo novo, se era que o tiña.

    – Estou a experimentar un de plans de pensións desde a idade escolar.

    O tema era interesante aínda que pareza o contrario. Estes rapaces xa estaban daquela moi concienciados de que no futuro as pensións non serían cousa fácil, que llelo sentían dicir a seus pais e comentábano nos telexornais.

    – Pásasmo? –pediu Loís.

    – Está ben. Ven á miña casa esta tarde e copiareicho nun disquete.

    E fixéronno así. Edelmiro insistiu ao seu amigo para que llo devolvese ao outro día sen falta, porque andaba coa mosca de que uns espías que traballaban para unha multinacional informática llo querían plaxiar.

    Loís afirmou que o probaría no seu computador e llo devolvería deseguida, que para iso era moi cumpridor.

    E ao outro día:

    – O teu programa é fantástico –exclamou Louguís en devolvéndollo ao seu amigo–. Mesmo recomendoume que invista en filatelia romana, que aí teño moito futuro.

    Edelmiro agarrou o disquete e meteuno no peto da súa camisa.

    Aquela mesma noite, Edelmiro empezou a se sentir doente.

    Súa mai xa lle notara que non tiña boa cara porque se lle puxera verde leituga.

    Mandou vir o médico, quen, despois de examinar o rapaz, exclamou entre rosmidos de morsa: 

    – Hmm, hmm...

    – É grave?

    – Hmm...

    O médico mandou un xarope que sabía a degorrios pero a cousa non deu mellorado.

    E repetíronse as visitas e os xaropes durante tres días sen resultados positivos.

    Cando a mai preguntaba ao doutor se era grave, este sempre reiteraba o seu “hmm” que o explicaba todo. Ao cabo dos tres días volveu Louguís á casa do seu amigo para lle facer unha visita:

    – Sabes que a túa cara semella unha pantalla de computador? –foi a primeira cousa que lle dixo ao seu amigo, porque el certo é que delicadeza tía pouca, como cando ao coñecer o seu ídolo do fútbol lle dixo que máis que un nariz tiña unha cenoria.

    Mais Edelmiro non reparou na forma senón no contido e de repente deu comprendido todo:

    – Teño un virus!!

    Así, de entrada, aquilo podía parecer o comezo dunha cantiga do verán ou un ataque de tolemia do pobre rapaz.

    Como un poseso, Edelmiro ergueuse da cama e púxose a rebuscar no arquivador de disquetes e non parou até que deu co que buscaba.

    E logo merendouno como se fose un biscoito diante do pasmo de Loís, que pensaba que aquela enfermidade era gravísima e quen sabe se até contaxiosa.

    – Estás tolo, Édel?

    Edelmiro non dixo nada mais axiña mudou a súa cor verde leituga por outra máis normaliña.

    Despois dixo:

    – Agora áchome moito ben.

    – Pero, que pasou? –quixo saber Loís.

    – É ben sinxelo. O disquete que me devolviches co plan de xubilacións tiña un virus daniño. Cando o gardei no peto, contaxieime. Por iso comín outro disquete que tiña un programa anti-virus...

Loís cría que iso non era posíbel... Ou seica si?

© Xavier Frías Conde

All rights reserved worldwide